Hebban recensie
Een beetje (te) veel van het goede
Na ´When the Wind Blows´(1998), in Nederland verschenen als ´Hoor de wind waait´, komt Patterson ijzersterk terug met een Alex Cross-verhaal. Patterson weet ondertussen ook wel wat z´n fans willen! ´Pop goes the Weasel´ is in Nederland verschenen onder de titel ´Wie het laatst lacht´.
Het verhaal begint als Cross en zijn onafscheidelijke vriend Sampson in hun vrije tijd gaan werken aan het oplossen van diverse moorden. Deze moorden hebben één ding gemeen: alle slachtoffers zijn jonge zwarte vrouwen, vaak hoertjes, komende uit een minder goede buurt in Washington. De top van het politie-apparaat maakt zich hier absoluut geen zorgen over. Men vindt het tijdverspilling, het werken aan deze moorden. Zelfs als er ineens een jonge zwarte man wordt vermoord, doet men niets. Integendeel, Alex´ drie vrienden die met hem en Sampson aan de zaak werken, worden op non-actief gesteld. Maar voordat Alex hier wat aan kan doen, verdwijnt tijdens een korte vakantie op Bermuda Christine, Alex´ verloofde. En krijgt Alex een naar E-mailtje
Het is weer spannend van begin tot eind, dit verhaal. Toch een paar kanttekeningen: de moordenaar, hoe griezelig ook, blijft een beetje oppervlakkig figuur. Er zijn teveel andere figuren die aandacht vragen in het boek. En dan dat gezin van Alex Cross. Na enkele boeken is het fijn om te weten dat hij een geweldige grootmoeder en twee geweldige kinderen heeft, en heus, ik leef met de man mee als hij eindelijk de vrouw van zijn leven ontmoet, maar het begint zo langzamerhand allemaal wel érg zoetig te worden. De grootmoeder poetst en boent en kookt de hele dag. De kinderen zijn braaf op school, nog braver thuis en ze maken de hele dag de meest geweldige intelligente en leuke opmerkingen. Alex Cross rent voortdurend achter moordenaars aan, maar vindt nog tijd om drie keer per week in een soepkeuken te werken. Nee, het is allemaal onderhand een beetje veel van het goede. Deden die kinderen nou maar eens normaal, iets wat kinderen niet mogen. Of hadden ze maar niet zo´n érg geestige opmerking elke twintig pagina´s . Ik sla die zoetsappige stukjes gewoon maar over. Kunnen jullie ook doen hoor; voor het verhaal is het niet van belang.
Het verhaal begint als Cross en zijn onafscheidelijke vriend Sampson in hun vrije tijd gaan werken aan het oplossen van diverse moorden. Deze moorden hebben één ding gemeen: alle slachtoffers zijn jonge zwarte vrouwen, vaak hoertjes, komende uit een minder goede buurt in Washington. De top van het politie-apparaat maakt zich hier absoluut geen zorgen over. Men vindt het tijdverspilling, het werken aan deze moorden. Zelfs als er ineens een jonge zwarte man wordt vermoord, doet men niets. Integendeel, Alex´ drie vrienden die met hem en Sampson aan de zaak werken, worden op non-actief gesteld. Maar voordat Alex hier wat aan kan doen, verdwijnt tijdens een korte vakantie op Bermuda Christine, Alex´ verloofde. En krijgt Alex een naar E-mailtje
Het is weer spannend van begin tot eind, dit verhaal. Toch een paar kanttekeningen: de moordenaar, hoe griezelig ook, blijft een beetje oppervlakkig figuur. Er zijn teveel andere figuren die aandacht vragen in het boek. En dan dat gezin van Alex Cross. Na enkele boeken is het fijn om te weten dat hij een geweldige grootmoeder en twee geweldige kinderen heeft, en heus, ik leef met de man mee als hij eindelijk de vrouw van zijn leven ontmoet, maar het begint zo langzamerhand allemaal wel érg zoetig te worden. De grootmoeder poetst en boent en kookt de hele dag. De kinderen zijn braaf op school, nog braver thuis en ze maken de hele dag de meest geweldige intelligente en leuke opmerkingen. Alex Cross rent voortdurend achter moordenaars aan, maar vindt nog tijd om drie keer per week in een soepkeuken te werken. Nee, het is allemaal onderhand een beetje veel van het goede. Deden die kinderen nou maar eens normaal, iets wat kinderen niet mogen. Of hadden ze maar niet zo´n érg geestige opmerking elke twintig pagina´s . Ik sla die zoetsappige stukjes gewoon maar over. Kunnen jullie ook doen hoor; voor het verhaal is het niet van belang.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Jannelies Smit
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
