Wervelend

'Ik ken jou. Zeven is jouw getal. Het zal in je leven een belangrijke rol gaan spelen.' Dat had ik ook kunnen voorspellen, want degene die aangesproken wordt is niemand minder dan James Bond. In een jonge versie weliswaar: Bloedkoorts is het tweede boek van Charlie Higson rond de dertienjarige 007.
Na met Dan Brown de volwassenmarkt te hebben veroverd, bedreigen de geheime genootschappen nu ook de jonge lezers. Dan hebben we het niet over het Gevarengenootschap waarvan James deel uitmaakt op kostschool in Eton, maar over Millenaria, een groepering die de oude Romeinse overheersing over Europa wil herstellen. James komt de bende op het spoor in Eton en loopt ze door stom toeval opnieuw tegen het lijf op vakantie in Sardinië. Maar Bond blijft natuurlijk Bond, zelfs al is hij nog maar dertien. Bond is onoverwinnelijk.
Voor scherp uitgetekende karakters hoef je nooit een Bondboek te lezen, zoveel is duidelijk. Dat geldt zowel voor de volwassen als voor de jeugdige versie. De grote slechterik, een Italiaanse graaf, is ook voor de volle honderd procent verderfelijk. Maar natuurlijk zijn er ook enkele verrassingen: een van de goeden blijkt een gemene verrader te zijn en een van de boeven heeft opeens een gouden hart. Niet echt origineel, maar dat verwacht je ook niet van een boek als dit. Veel belangrijker zijn de actie en het avontuur, de ijzingwekkende locaties en de modernste gadgets (let wel dat we hier spreken over de jaren ’30 van de vorige eeuw: een snorkel en zwemvliezen waren toen je van het). Met die ingrediënten is Higson erin geslaagd een prima, wervelend verhaal te schrijven, niet alleen geschikt voor de jeugd, maar evengoed voor volwassenen op een luie namiddag.