De val van Scribopolis – boek 1 – Peter van Olmen

Ik was in een ietwat onbezonnen bui toen ik ‘De val van Scribopolis’ als recensie exemplaar bestelde. Ik ben geabonneerd op verschillende nieuwsbrieven van uitgeverijen en het nieuws van het verschijnen dezes viel met een klap in de elektronische brievenbus. Nu had ik al vaker met een schuin oog (en enigszins kwijlend) naar ‘Het levende boek’ en ‘Het geheim van Lode A’ gekeken en wenste dat ik die twee eerste delen van ‘De Kleine Odessa’ inmiddels al gelezen had. Het was er (nog) niet van gekomen. Teveel op de recensiestapel te hebben liggen was een van de oorzaken. Nu kon ik me na het openen van de elektronische post niet meer inhouden en drukte onbesuisd op de bestelknop en vulde de gegevens in en stuurde de bestelling weg. Daarna heb ik nog even naar het scherm zitten staren en me afgevraagd waarom ik dat in hemelsnaam gedaan had. Ik had nog meer dan genoeg op de stapel liggen en het zou beteken dat ik eerst een dikke duizend pagina’s van de andere twee delen zou moeten lezen. Ja… je kunt nu eenmaal (meestal) niet zomaar een derde deel van een trilogie gaan lezen, zonder de eerste twee geconsumeerd te hebben. Maar goed… ik besloot er verder niet over na te denken, ik zou het boek waarschijnlijk toch niet krijgen. Ik kan mij niet herinneren eerder een boek van Van Halewyck gerecenseerd te hebben. Mis dus… ik kreeg het wel een paar weken later en stond dus voor een voldongen feit. Ik besloot dat ik zou het proberen te gaan lezen zonder de eerdere delen te kennen. Een heel aangaan, ware het niet dat tot mijn grote verassing het boek met een kort (drie pagina’s) maar krachtig: Wat Voorafging, opende. Met daarbij achter in het boek een uitgebreid (welhaast een boekwerk op zich) Dramatis Personae en Reizen door de Boekenwereld, waardoor je in no time volledig op de hoogte was van voorgaande ontwikkelingen en je onbezorgd meteen aan het verhaal van ‘De val van Scribopolis’ kon beginnen. Ik was meer dan opgelucht en uitermate tevreden. In mijn voorlaatste recensie (Riddle – De Wereld) had ik mijn onvrede uitgesproken over trilogieën ed en dat ik er soms maar weer moeilijk in het verhaal kon komen na een jaar. En ziehier… mijn wensen werden meteen vervuld. Ik begon me meteen de volgende winnaar van de lotto te wensen. Nog niet uitgekomen, maar je weer maar nooit.
Hoe dan ook… ik heb genoten van ‘De val van Scribopolis’ en kan niet wachten op het volgende deel. Gelukkig heb ik nog twee eerdere delen te genieten in de tussentijd, want die ga ik zeker tot mij nemen.
Ik ga verder niet veel over het verhaal vertellen, Waarschijnlijk doe ik dat na het verschijnen van het laatste deel: De Val van Scribopolis, boek 2. Als dat het laatste deel is overigens, want je weet het maar nooit.
Ik ben in ieder geval onder de indruk van Peter van Olmen. Ik wist niet dat hij een Belg is, maar dat maakt natuurlijk ook niets uit. Hij is geweldig en kan zich gemakkelijk meten met een Cornelia Funke, Thea Beckman, Tonke Dragt en Mariëtte Aerts Van deze schrijvers wil ik altijd wel boeken lezen en Peter van Olmen mag zich van mij graag in dit rijtje voegen. Een Aanrader! Inderdaad met een hoofdletter en een uitroepteken.

Jos Lexmond