Lezersrecensie
Echte helden zijn antihelden
Lelieblanke helden hebben het in de wereld van het spannende boek nooit goed gedaan. Morsige, drankzuchtige helden, bedachtzame eenlingen, doodongelukkige helden met gebroken huwelijken, of hyperactieve actiehelden met een ongekende aanvalsdrift daarentegen doen het een stuk beter. Echte helden zijn antihelden. Foute mannen, Dirty Harrys die het recht in eigen hand nemen en alle regels aan hun laars lappen, daar is de lezer dol op. In deze categorie antihelden past ongetwijfeld Sil Maier, de nietsontziende vechtmachine van Escober. Een dertiger, gemillimeterd kort haar, 1 meter 85 lang, gespierd, getraind, geld, bivakmutsen en revolvers in overvloed. Maar, zoals het de echte antiheld betaamt, ook een man met zwakke plekken. In het geval van Sil Maier zijn het zijn onrust en zijn destructieve gedrag. In Ongenade, het slot van de Sil Maier trilogie gaat Sil op zoek naar een sluitende verklaring voor zijn gedrag.
Hij doet het niet graag, maar een man moet doen wat hij moet doen. Daarom neemt Sil Maier afscheid van zijn vriendin Susan Staal om in zijn geboorteplaats Munchen een verklaring te vinden voor zijn ziekelijke hang naar adrenalinestoten en kicks. In Munchen ontdekt Sil dat een anoniem iemand de grafrechten voor zijn te vroeg overleden moeder betaalt. Maar wie?
En leeft zijn natuurlijke vader nog? Sil denkt de antwoorden in Frankrijk te kunnen vinden. Intussen zit Sils verleden hem op de hielen. De beroepsmoordenaar Vadim, in dienst van De Organisatie, wil wraak voor de moord op zijn tweelingbroer. Daartoe denkt hij Sil het diepst te treffen door zijn vriendin Susan te ontvoeren en onder te brengen in een bordeel in Eindhoven. Een kat en muisspel tussen Sil en Vadim en zijn organisatie ontaardt in een bloedig gevecht waarbij alleen de sterkste kan overwinnen.
In Ongenade is het duo Esther en Berry Verhoef, schrijvend onder het pseudoniem Escober, op haar best. Niet alleen worden er keiharde acties beschreven en wordt er grof geweld gebruikt, maar ook is er ruim aandacht voor de motivatie achter de daden van de afzonderlijke spelers in het drama. Er is dan ook veel voor te zeggen om Ongenade een psychologische thriller te noemen in plaats van het stigmatiserende etiket actiethriller op het boek te plakken.
Het verhaal wordt vanuit vijf verschillede perspectieven belicht waardoor de lezer de gebeurtenissen als het ware met een helicopterview kan overzien. Dat komt het begrip voor de drijfveren en handelingen van de karakters zeer ten goede.
Opvallend in Ongenade is dat het verschil tussen goed en kwaad ragdun is. Vadim, in dienst van De Organisatie, rechtvaardigt moord omdat hij opdracht krijgt tot moorden. Sil rechtvaardigt moord omdat het zijn taak is de allerzwaarste criminelen met eigen wapens te bestrijden. De ijverige politieagente Joyce rechtvaardigt moord omdat er toch iemand is die moet ingrijpen. En als de wet het moeilijk of onmogelijk maakt, is het haar innerlijke plicht.
Alle personages hebben hun eigen moraliteit, hun eigen grenzen en regels en die interpreteren ze ook nog eens vrijelijk. Het resulteert in een ongecontroleerde veldslag met veel wederzijds fysiek leed.
Naast de wil om een spannende thriller te schrijven, heeft Escober ook de onmenselijke handel in vrouwen, bestemd voor de prostitutie, aan de kaak willen stellen. In die opzet is Escober volledig geslaagd. Er zitten scènes in het boek die zo schrijnend en mensonterend zijn, dat je zou willen dat je er iets aan kon doen. Scènes die een gloeiende haat oproepen ten opzichte van de meedogenloze uitbuiters van vrouwen. Want dat het hier gaat om situaties waarin nauwelijks onderscheid gemaakt wordt tussen werkelijkheid en fantasie is duidelijk..
Ongenade is een stevige mix van maatschappelijke betrokkenheid, actie en psychische problematiek. Het boek toont aan dat er meer tinten zijn dan zwart en wit. Meer smaken zijn dan goed en kwaad. Het is het einde van de innerlijke zwerftocht van Sil Maier. Zijn verleden heeft een plaats gekregen. De actieheld is teruggekeerd naar de eenvoudige status van held. De man is mens geworden. Nog steeds stoer, maar met emoties. Ongenade is een heldhaftig boek. Een rauw emotioneel leesavontuur.
Hij doet het niet graag, maar een man moet doen wat hij moet doen. Daarom neemt Sil Maier afscheid van zijn vriendin Susan Staal om in zijn geboorteplaats Munchen een verklaring te vinden voor zijn ziekelijke hang naar adrenalinestoten en kicks. In Munchen ontdekt Sil dat een anoniem iemand de grafrechten voor zijn te vroeg overleden moeder betaalt. Maar wie?
En leeft zijn natuurlijke vader nog? Sil denkt de antwoorden in Frankrijk te kunnen vinden. Intussen zit Sils verleden hem op de hielen. De beroepsmoordenaar Vadim, in dienst van De Organisatie, wil wraak voor de moord op zijn tweelingbroer. Daartoe denkt hij Sil het diepst te treffen door zijn vriendin Susan te ontvoeren en onder te brengen in een bordeel in Eindhoven. Een kat en muisspel tussen Sil en Vadim en zijn organisatie ontaardt in een bloedig gevecht waarbij alleen de sterkste kan overwinnen.
In Ongenade is het duo Esther en Berry Verhoef, schrijvend onder het pseudoniem Escober, op haar best. Niet alleen worden er keiharde acties beschreven en wordt er grof geweld gebruikt, maar ook is er ruim aandacht voor de motivatie achter de daden van de afzonderlijke spelers in het drama. Er is dan ook veel voor te zeggen om Ongenade een psychologische thriller te noemen in plaats van het stigmatiserende etiket actiethriller op het boek te plakken.
Het verhaal wordt vanuit vijf verschillede perspectieven belicht waardoor de lezer de gebeurtenissen als het ware met een helicopterview kan overzien. Dat komt het begrip voor de drijfveren en handelingen van de karakters zeer ten goede.
Opvallend in Ongenade is dat het verschil tussen goed en kwaad ragdun is. Vadim, in dienst van De Organisatie, rechtvaardigt moord omdat hij opdracht krijgt tot moorden. Sil rechtvaardigt moord omdat het zijn taak is de allerzwaarste criminelen met eigen wapens te bestrijden. De ijverige politieagente Joyce rechtvaardigt moord omdat er toch iemand is die moet ingrijpen. En als de wet het moeilijk of onmogelijk maakt, is het haar innerlijke plicht.
Alle personages hebben hun eigen moraliteit, hun eigen grenzen en regels en die interpreteren ze ook nog eens vrijelijk. Het resulteert in een ongecontroleerde veldslag met veel wederzijds fysiek leed.
Naast de wil om een spannende thriller te schrijven, heeft Escober ook de onmenselijke handel in vrouwen, bestemd voor de prostitutie, aan de kaak willen stellen. In die opzet is Escober volledig geslaagd. Er zitten scènes in het boek die zo schrijnend en mensonterend zijn, dat je zou willen dat je er iets aan kon doen. Scènes die een gloeiende haat oproepen ten opzichte van de meedogenloze uitbuiters van vrouwen. Want dat het hier gaat om situaties waarin nauwelijks onderscheid gemaakt wordt tussen werkelijkheid en fantasie is duidelijk..
Ongenade is een stevige mix van maatschappelijke betrokkenheid, actie en psychische problematiek. Het boek toont aan dat er meer tinten zijn dan zwart en wit. Meer smaken zijn dan goed en kwaad. Het is het einde van de innerlijke zwerftocht van Sil Maier. Zijn verleden heeft een plaats gekregen. De actieheld is teruggekeerd naar de eenvoudige status van held. De man is mens geworden. Nog steeds stoer, maar met emoties. Ongenade is een heldhaftig boek. Een rauw emotioneel leesavontuur.
1
Reageer op deze recensie
