Witte ruis is een thriller met tempo. Met een behoorlijke vaart vertrouwt Edwardson de gebeurtenissen en personages aan het papier toe. Wanneer je aandacht maar even verslapt ben je direct een stukje van het verhaal kwijt. Jammer, er had meer in gezeten als bepaalde gebeurtenissen wat rustiger waren uitgewerkt en ook de meeste personages wat uitgebreider waren neergezet. Na het dichtslaan van het boek heb je het idee dat je Winter aardig hebt leren kennen, hij is ook degene die als spil in het boek aanwezig is. Ook de dialogen komen kort en bondig over, soms wat geforceerd, wat het tempo nog meer opschroeft.

Positieve punten zijn vooral het plot, geleidelijk opgebouwd, diverse wendingen en mogelijke verdachten. Steeds wanneer je de dader denkt gelokaliseerd te hebben brengt Edwardson een nieuwe verdachte op het toneel, waarbij al gauw je argwaan is gewekt.

Voor mij zeker geen schrijver die aan mijn rijtje van topauteurs uit de Scandinavische landen wordt toegevoegd. Daarvoor heeft Edwardson een te gejaagde schrijfstijl. Een thriller die vlot weg leest, zorgt voor de nodige uurtjes vermaak, maar niet heel lang zal blijven hangen. Daarvoor onderscheidt dit boek zich niet van de vele andere thrillers die er op de markt zijn gebracht.