Niet zo originele gimmick

Een gek boek waarin alles omgekeerd is: niet meer en niet minder is dit prentenboek dat teert op één leuke, maar niet zo originele gimmick, maar verder niet veel inhoudt.  

Tess is een jongen met een meisjesnaam. Dat is heel gewoon in de omgekeerde wereld waarin hij leeft: vader heet Mathilde, moeder Bertus, zus Mark. Ze rijden achteruit in hun auto (bestuurd door de kinderen), ouders moeten naar school, hun huisdier is een krokodil, vissen vliegen door de lucht, vogels zwemmen in zee, klokken lopen achteruit, vuilnismannen smijten afval op straat, in bibliotheken moet je kabaal maken, de koning woont onder een brug… Als er sneeuw ligt, dragen ze korte broeken. Als het regent, regent het snoep. Zo, dat is het hele prentenboek samengevat: een opsomming van omgekeerde dingen, zonder dat er een verhaal of enige spanning in te bespeuren is.  

Enkel op de laatste plaat – waar de familie op bezoek is bij oma en opa – lijkt het boek wat zin en diepgang te krijgen. Tess en Mark spelen met hun oma (op de schommel) en opa (in de zandbak) en Tess bedenkt dan: ik zou ook wel eens graag schommelen of zandkastelen bouwen, in een omgekeerde wereld. Wil de auteur/illustrator hier meegeven aan de jonge lezer: geniet er maar van dat jij (in onze gewone wereld) het bent die mag spelen, die niet hoeft auto te rijden, die naar school mag gaan? Of wil het boek zeggen dat kids will be kids: ze moeten en zullen spelen? En dat ‘volwassenen’ ook nog weleens mogen spelen en kinderachtig zijn? Waarmee het hele, wat vrijblijvende gekke boek zonder verhaal toch iets meer inhoud heeft dan een grap of een leuke vondst?  

Laten we dan hopen dat de lezer geen denkertje is, want wie een beetje logisch nadenkt, ergert zich algauw blauw aan de onontkomelijke chaos van deze omgekeerde wereld: fraai is dat, die vuilnismannen! Waarop dan het besef komt: onze eigen wereld is toch nog niet zo slecht geregeld? Laten we hopen dat de lezer vooral een wilde en ongebreidelde fantasie heeft die méégaat in de omgekeerde verbeelding en misschien tijdens het (voor)lezen zélf aan het omkeren slaat en allerlei situaties bedenkt die omgekeerd kunnen worden en hilarisch zouden zijn.

Wat de tekeningen betreft: die zijn niet zo sterk. Grafisch vormgever en ontwerper Paul Oole is niet de meest begaafde tekenaar. Er is iets niet heel aantrekkelijks in zijn wat cliché- en schetsmatige tekeningen waarvan de compositie niet altijd even geslaagd is. Maar kleurrijk en beweeglijk zijn ze wel. En bovendien intrigeren ze wanneer je door het boekje bladert: wat is hier aan de hand? En doen ze lezen. En dat is uiteindelijk toch de bedoeling.