Misschien wel beter dan Ferrante!

Domenico Starnone is Elena Ferrante. Elena Ferrante is Domenico Starnone. Wie de laatste weken het literatuurnieuws volgde, weet daar ondertussen alles van. Ik zal het er hier dan ook verder niet over hebben en me beperken tot zijn roman zelf, “Strikken”, die het verhaal vertelt van een huwelijk met hindernissen. Starnone bouwt zijn roman heel vernuftig op. Elk van de drie delen wordt verteld vanuit het perspectief van een andere betrokkene (de vrouw, de man, de dochter), telkens in een andere periode. We krijgen het verhaal van een huwelijk waarbij de partners na een jarenlange crisis terug samen zijn. Het eerste deel bevat de brieven van de vrouw aan de man tijdens de crisis: ze probeert hem te overtuigen om bij haar en hun kinderen terug te keren. De brieven zijn heel knap opgebouwd waardoor we een goed beeld krijgen van de eerste huwelijksjaren en de periode van de crisis. Ze tonen ook een vrouw die de kunst van het schrijven beheerst. De toon van de brieven is meteen gezet met de eerste zin: “Misschien ben jij het vergeten, waarde heer, maar ik zal je eraan helpen herinneren: ik ben je vrouw.” Als je dit leest, weet je eigenlijk al dat het een goed boek zal worden. Delen twee en drie beschijven een periode van vele jaren later: man en vrouw zijn al weer een hele tijd terug samen en de kinderen zijn volwassen. De puzzel wordt stukje per stukje gelegd en toont een slagveld met weinig of geen winnaars. Starnone slaagt erin om voor elk van de personages een bepaalde sympathie op te roepen.
Kortom: een uitstekende korte roman, goed opgebouwd en helder geschreven. Volgens mij is Domenico Starnone beter dan Elena Ferrante.
Lees ook eens De straat der klachten. Dat boek leverde hem de Strega-literatuurprijs op in 2001, iets wat hem als Elena Ferrante nog niet lukte.