Love Story anno 2012.

Het verhaal begint met Hazel, een 16-jarige kankerpatiënte, die naar een zelfhulpgroep voor jongeren met kanker gaat. Haar moeder vindt dat ze depressief is en contact met anderen haar kan helpen. Zelf denkt ze daar duidelijk anders over, tot ze er Augustus ontmoet. Hij vergezelt zijn vriend Isaac, die getroffen is door een agressieve oogtumor. Gus heeft een beenamputatie ondergaan maar is nu kankervrij verklaard. Tussen Hazel en Gus klikt het, ze zitten op dezelfde golflengte in het op een absurdistische, ironische manier van de wereld te beschrijven en gaan laconiek om met het hele ziekte gebeuren. Beide zijn fan van het boek An Imperial Affliction van de in Nederland wonende auteur Peter Van Houten. Het boek gaat over de jonge Anna die kanker heeft en eindigt abrupt midden in een zin. Hazel vermoedt dat Anna gestorven is, maar wil doodgraag weten hoe het de overige personages verder vergaat. Gus slaagt erin met Peter te mailen die hen prompt uitnodigt. Gus schenkt Hazel zijn ‘wens’ en de Wishfondation organiseert een WE Amsterdam voor de twee vrienden en Hazels moeder. De ontmoeting met de auteur is een groot fiasco, maar Amsterdam is definitief het begin van hun liefdesstory. Ook al staan de sterren voor hun niet bepaald gunstig.
John Green (1977) is een jonge Amerikaanse auteur, woont te Indianapolis, bracht in 2012 zijn zesde roman uit. Hij kreeg hiervoor een toelage van het Nederlands Letterenfonds en verbleef twee maanden in Nederland. Het is in het boek goed te merken dat hij in Amsterdam was: de beschrijving van het centrum, de grachten, het Anne Frankhuis. Een gimmick (vermoed ik) is het opvoeren van de auteur Peter Van Houten, als de nazaat van het beroemde geslacht Van Houten, bedenkers van de cacaopoeder. Misschien heeft de schrijver zelf ook van de lekkere chocolademelk genoten?
Het boek is geschreven vanuit de ik-figuur Hazel en vrij chronologisch van opbouw. De stijl is vlot, jong, zij het dat er wat veel gebruikt gemaakt wordt van hoofdletters om van woorden begrippen te maken of gewoon als nadruk. Het boek van Peter van Houten is fictie, maar loopt als een rode draad door het verhaal. Er wordt vaak uit geciteerd en is ook de reden van de reis naar Nederland. Je kunt het boek ook zien als metafoor voor de verborgen angst van Hazel: wat gebeurt er met de achterblijvende geliefden, vooral haar ouders, als zij er niet meer is? Ook Gus houdt dit bezig: hij verdraagt moeilijk het idee om na een kort leven zomaar in de anonimiteit te verdwijnen. Hij droomt van een grootste heldendaad, een gemarkeerd punt in de geschiedenis.
Het hoofdthema uit het boek is wel degelijk de (terminale) kanker die zowel Hazel als Gus en Isaac treffen. De ziekte is voortdurend op de achtergrond, bepaalt ook hun beperkte dagelijkse leven en tussendoor zijn er de virulente opstoten met spoedopnames ten gevolg.
Het is de grote verdienste van de schrijver dat je dit bijna vergeet, hij slaagt erin om ons te laten meegenieten met twee jonge tieners die hun eerste love story beleven. Hoewel hun achtergrond zwaar beladen is, hanteren ze een ironisch spottende taal die naar cynisme overhelt in hun observaties van het goedbedoelende bezorgde volwassen betuttelen rond hun. Ze zijn, in en door hun ziekte, zelf sneller matuur en noodgedwongen volwassen geworden.Niet zo in hun eerste aarzelende stapjes op het liefdespad, hier blijven het onzekere tieners.
Kortom, ondanks het zware thema, is het een zeer prettig, licht humoristisch boek om lezen geworden. De personages zijn herkenbaar en realistisch neergepend, en al speelt het in Amerika, het thema liefde (en ziekte) is wel degelijk universeel.
Prachtige Love Story die ik ieder warm kan aanbevelen, zeker ook aan degenen die de film al in hun hart hebben gesloten. Het boek is beter.
Always!