Peak Wilderness brengt mooie dingen

‘Peak Wilderness heeft duidelijk als doel om ons compleet te verpletteren. En te zorgen dat we de mensen die ons ernaartoe hebben gestuurd gaan haten.’ Het is de conclusie van Ingrid uit de roman van Danielle Younge-Ullman. In Al het moois is niet verloren, vertaald door Fanneke Cnossen, vertelt Ingrid haar verhaal. Ze neemt daarbij de lezer mee naar de wildernis en overtuigt door haar humor, sarcasme en haar emotionele verhaal.  

Younge-Ullmans verhaal beslaat twee perioden uit het leven van Ingrid. De lezer maakt kennis met deze puber wanneer ze in het vliegtuig zit naar Peak Wilderness. Ze schrijft brieven aan haar moeder en uit die brieven blijkt duidelijk dat Ingrid geen zin in dit kamp heeft. Ze is sarcastisch en probeert de situatie met humor op te lossen, maar eigenlijk valt er niets op te lossen. Ingrid komt namelijk met een aantal andere pubers aan in een onbewoond gebied. Onder leiding van onder andere Bonnie moet Ingrid samen met diverse ‘probleempubers’ overleven. Daarbij wordt ze lichamelijk en geestelijk tot het uiterste gedreven. Ze wordt gedwongen in haar verleden te graven, iets wat ze liever zeer ver weg duwt.  

Tegelijkertijd vertelt Ingrid over haar verleden, over de jaren voor ze in het kamp terechtkwam. Ze vertelt dat ze de dochter is van operazangeres Margot-Sophia en dat ze een bijzonder leven leidde, tot het moment dat Margot-Sophia problemen met haar stembanden kreeg en het beroep operazangeres niet meer uit kon voeren. Vanaf dat moment verandert het leven van Ingrid onherstelbaar.  

‘En daardoor is het zo moeilijk om ons te verzoenen met onze situatie van nu, hoe het met ons gaat.’ Een van de grote succesfactoren van Al het moois is niet verloren is wel het grote aantal vragen dat de hele roman door blijft spelen. Vanaf de eerste bladzijde wil je weten waarom Ingrid door haar moeder naar Peak Wilderness gestuurd is, wat er in het verleden gebeurd is en wie Isaac is aan wie Ingrid delen van haar brieven richt. Lange tijd weet Younge-Ullman de antwoorden vakkundig uit te stellen. Beetje bij beetje geeft ze de lezer informatie, zonder zoveel te vertellen dat de antwoorden voor het oprapen liggen. Als lezer blijf je zoeken, het hele verhaal door.  

Tegelijkertijd boeien ook de verhalen van Ingrid. Younge-Ullman maakt gebruik van brieven, herinneringen en passages in het heden en creëert daarmee een boeiend geheel. Zowel Ingrids verhaal in Peak Wilderness (het verhaal waarbij ze geconfronteerd wordt met haar leven) en haar vertelling over het verleden maakt indruk. Younge-Ullman hanteert een van televisie bekend concept voor haar vertelling: Ingrid zit met andere probleemjongeren (van ex-gevangenen tot drugsverslaafden) in een onbewoond gebied en moet daar – zo lijkt het – meer over zichzelf leren. In de periode dat Ingrid over zichzelf en haar leven leert, leert de lezer over Ingrid en haar geschiedenis.  

En die twee perioden worden middels prachtige schrijfstijlen omschreven. Waar in het verleden emotie de boventoon voert, overheerst in het heden de droge, sarcastische en zeer directe stijl:

‘O nee. Hij stuift naar binnen, pakt in recordtijd zijn rugzak uit en dan, voordat ik zie aankomen dat ik een andere kant op moet kijken, gaat hij midden in de tent op zijn hurken zitten, pelt zijn broek én zijn onderbroek af terwijl hij met zijn harige kont – en ik overdrijf niet – pal voor mijn hoofd hangt. (Ik had geloof ik toch al gezegd dat hij stonk?)’.

Het is juist deze combinatie die het verhaal aantrekkelijk maakt. Ingrid neemt de lezer mee in een achtbaan van emotie; van een glimlach tot een traan.  

Al het moois is niet verloren is een zeer beeldend verhaal dat de bijzondere thematiek op indrukwekkende wijze bespreekt. Younge-Ullman spaart de lezer niet. Ze confronteert, emotioneert, schokt en wekt tegelijkertijd een lach op. Haar boodschap lijkt helder: ‘Het is voorbij. We gaan verder. We moeten het verleden van ons afschudden en met opgeheven hoofd verdergaan.’ Hoe moeilijk het soms ook is.