Broergeheim 2.0; niet alle dingen zijn te vergeven

‘We hebben nog niet over HET gepraat. Hij probeert me wel aldoor in die richting te krijgen. Hij stelt sturende vragen. Maar dan antwoord ik gewoon met mijn robotstem: ‘Ik. Weet Niet. Wat Je. Bedoelt. Hominoïde.’ En dan krabbelt hij meteen terug.’

Na HET gaat Henry K. naar psycholoog Cecil. Hij krijgt een notitieboek dat hij als dagboek kan gebruiken. Hoewel Henry dat allesbehalve tof vindt, gebruikt hij het stiekem toch. Het vormt de basis voor Het ongemakkelijke dagboek van Henry K. Larsen. Geïnspireerd door het boek van Wally Lamb, The Hour I First Believed, besloot Susin Nielsen dit boek te schrijven: een boek over de broer van een school shooter.    

Na HET verhuist Henry met zijn vader naar een nieuwe stad. Zijn moeder blijft achter, in een psychiatrische inrichting. Henry gaat naar een nieuwe school en ontmoet daar nerd Farley. Hoewel hij liever geen contact heeft met deze jongen, komt hij er niet onderuit. Farley brengt hem naar een club met andere jongeren, met onder andere Alberta. Ze trainen voor wedstrijden tegen andere scholen.    

Wanneer Farley ontdekt dat Henry net als hij houdt van het kijken naar wedstrijden van de Global Wrestling Federation, bedenkt hij dat hij samen met Henry en Henry’s vader naar GWF Smash-Up Live! wil. Ze zullen geld moeten inzamelen voor de entree. Henry krijgt steeds meer moeite HET geheim te houden, maar is ook bang voor de gevolgen van het vertellen van de waarheid.    

Het ongemakkelijke dagboek van Henry K. Larsen is in alles sterk. Goedgevonden is de dagboekvorm waarin de roman is verschenen. Het plaatst de lezer automatisch heel dicht bij Henry en dat zorgt vanaf de eerste letters voor medeleven. Ook de toonzetting in de roman bevalt. Nielsen hanteert een directe, zeer sarcastische verteltrant, wat zorgt voor de nodige lucht in een boek met deze serieuze thematiek. Bovendien is het verhaal heel beeldend beschreven, iets wat bij vlagen voor veel humor zorgt:    

‘De jongen die Ambrose heet had een morsige, bontgekleurde ijsmuts op zijn hoofd. Met een pompon erop. Binnen. En hij had neongroene sokken aan. Degene die Shen heet hield krampachtig een Rubiks kubus vast. Verdere uitleg overbodig.’    

Gedurende het verhaal laat Henry duidelijk zien dat hij geen verdriet mag hebben. Hij stopt het weg, maar het laat zich niet wegstoppen. Zijn boosheid en zijn werkelijke gedachten zijn te vinden in de doorgestreepte stukken in het dagboek. Deze delen helpen de lezer de échte gevoelens van Henry te ontcijferen. Soms hard, maar tegelijkertijd zeer treffend:

‘En toen sloeg het verdriet, bám, zomaar om in een zieding, want het drong tot me door dat ie-de-re keer als er mij iets moois overkomt, Jesse erbij zal zijn, over mijn schouder zal hangen, er onvermijdelijk een donkere schaduw over zal werpen, voor de rest van mijn leven. Ik heb alleen maar gedaan wat jij vroeg! wilde ik tegen hem schreeuwen. Het is niet mijn schuld! Jij zei dat ik niemand mocht vertellen wat er op 30 april in het park was gebeurd! Ik moest het beloven van je!’    

Het ongemakkelijke dagboek van Henry K. Larsen bespreekt een zeer gevoelig onderwerp. Nielsen maakt onder andere thema’s als eenzaamheid en pesten bespreekbaar, maar richt zich vooral op de broer van een dader. Prachtig beschreven is de manier waarop het verdriet dat niet mag komen toch een keer komt. De houding van Henry tegenover Cecil verandert, evenals de toonzetting in het dagboek, op een natuurlijke manier en als lezer krijg je voor eens en voor altijd de kans dit vanaf een afstandje te bekijken. Je wordt meegesleurd in de gruwelen van de geschiedenis en de moeilijke momenten in het heden en de toekomst.    

Nielsen schuwt het verdriet, de schuldvraag en het verwoeste leven na een ingrijpende gebeurtenis niet en laat de lezer zien wat de gevolgen zijn. Door dit te combineren met een behoorlijke dosis humor, luchtigheid en toch ook wel levensplezier maakt ze deze roman écht echt. Henry maakt met zijn verhaal diepe, diepe indruk.