Ontroerende zoektocht naar jezelf

‘Er leven nu meer dan zeven miljard mensen op de aarde en er hebben er in totaal honderdzeven miljard geleefd, hield ze zichzelf voor.’ In Op zoek naar gaat de zeventienjarige Angie op zoek naar haar verborgen familie. Zo gezien is het verhaal van Ava Dellaira niet uniek. Ze is zeker niet de eerste auteur die haar personage op zoek laat gaan naar een vermist familielid of een ontbrekende ouder. Toch bevat haar roman iets speciaals; iets waardoor het boek zich onderscheidt van alle andere verloren-familieverhalen.    

‘Voor elk levend mens staan dertig dode zielen.’ De lezer leert in de proloog de zeventienjarige Angie kennen. Ze staat op het punt haar moeder te verlaten en samen met vriendje Sam te vertrekken om op zoek te gaan naar haar oom. Bij zich heeft ze een foto van haar moeder Marilyn samen met haar onbekende, en waarschijnlijk overleden, vader: ‘Het meisje dat geweten moet hebben dat verliefd worden de wereld dichterbij brengt, alsof alles binnen handbereik is.’ Angie twijfelt aan zijn dood en vertrekt.    

Vervolgens keert de lezer achttien jaar terug in de tijd en komt de dan zeventienjarige Marilyn aan het woord, onderbroken door delen vanuit Angies heden. Samen met moeder Sylvie verhuist Marilyn naar een kleine bovenwoning in Hollywood. Sylvie is vastbesloten haar dochter beroemd te laten worden in de tv-wereld en moet, omdat ze geen rode cent heeft, noodgedwongen met haar dochter intrekken bij de alcoholistische broer van haar ex: Woody. Al snel ontmoet Marilyn, die droomt van een baan als fotografe, buurjongens James en Justin. Om te ontsnappen aan haar moeders druk en haar enge oom, trekt ze naar de jongens toe.    

Zeker aan het begin van het boek hanteert Dellaira een beschrijvende schrijfstijl, waarbij weinig dialoog om de hoek komt kijken. Een afstandelijk perspectief doet het verhaal van Marilyn en Angie en Dellaira schept afstand. Toch lukt het haar de lezer direct mee te laten leven met de twee jonge vrouwen. De belangrijkste oorzaak hiervan ligt in de uitgebreide weergave van de psyche van beide personages. Zowel Angie als Marilyn is voor de lezer een open boek en ontwikkelt zich op boeiende wijze gedurende roman. Als lezer kom je daardoor dichterbij.    

Ook de sterke constructie van de roman draagt bij aan het succes. Dellaira beschrijft twee verhaallijnen die elkaar afwisselen. Logischerwijs ontstaan hierdoor in beide verhalen cliffhangers die ervoor zorgen dat je als lezer door wilt blijven lezen. Tegelijkertijd worden prachtige parallellen en verschillen tussen de levens van Angie en Marilyn als zeventienjarigen zichtbaar. Dellaira laat op haar manier zien dat het verleden deels maakt tot wat je in het heden bent. Ten slotte creëert ze voor zichzelf de kans de climax van het verhaal, de vraag wat er met Angies vader gebeurd is, tot het einde uit te stellen.    

‘Volgend jaar. Studeren. Hier als de sodemieter weggaan.’ In beide verhaallijnen verwerkt Dellaira verdriet, verlies, rouw en strijd. Toch is Op zoek naar een allesbehalve zwaar boek vol ellende. De auteur weet door een goede balans tussen enerzijds prachtige en diepzinnige zinsneden en anderzijds een luchtige schrijfstijl de lezer te ontroeren, zonder over de grens te gaan.  

Tegen het einde van de roman raakt Dellaira even de clichéhoek en dreigt Op zoek naar af te stevenen op een roman met het welbekende einde. Diverse verhaaldetails die dan de kop opsteken lijken een beetje te veel van het goede. Toch buigt Dellaira op tijd af en overdondert met een wellicht wat vergezocht, maar schokkend en beklemmend einde dat heel dicht bij de emotie van de lezer komt door het feit dat je het enigszins aan ziet komen. En misschien ligt daarin het speciale van dit verhaal: Op zoek naar is dé roman waarbij het gewone verhaal niet meer gewoon is.