Herhaling van zetten

Wie enigszins thuis is in zijn werk, raakt er langzaam van overtuigd dat het palet aan ideeën van auteur David Vann beperkt is. Dat hoeft geen bezwaar te zijn. Neem Richard Yates, die eerlijk toegaf eigenlijk maar één verhaal te hebben. Hij schreef dat telkens in een iets andere vorm op, wat prachtige boeken opleverde.

Vann heeft een aantal geweldige boeken op zijn naam staan. Ik lees en herlees ze graag. Vann onderzoekt in zijn boeken de rafelranden van de geestelijke ontsporing. In zijn boek Last Day on Earth: A Portrait of the NIU School Shooter, vergelijkt Vann zijn leven met dat van een jongeman die op een dag zijn voormalige universiteit binnenloopt en daar een bloedbad aanricht. Daarna pleegt de man zelfmoord. Wat heeft ervoor gezorgd dat hij geen zelfmoordenaar werd, maar schrijver? Vann over zijn thematiek in NRC (4/11/2011): ‘Zelfmoord is een onontkoombaar onderwerp in mijn verhalen, het was onvermijdelijk dat ik erover zou vertellen.' Door zijn familiegeschiedenis loopt een spoor van zelfmoorden en lange tijd heeft David zich verantwoordelijk geacht voor de zelfmoord van zijn vader. Daarover heeft hij, onder meer in bovenstaand boek, magistraal geschreven.

Wat voor menig schrijver geldt, geldt ook voor Vann: niet elke keer wordt dat onderwerp of verhaal even goed uitgediept. We kennen de feiten, we kennen de kleur van het verhaal en dan wil je graag iets nieuws of anders lezen. Dat is in dit boek niet het geval. Het is een aardig boek van Vann, maar ik ben beter gewend.