Een 'geestig' boek!

"'Maar de twee bekendste - de twee voornaamste spokerijen, zo u wilt - betreffen de Rode Kamer en de Schreeuwende Trap.' Er viel een zware stilte, die abrupt werd verbroken door het zeer luide rommelen van Georges maag. Er kwam nog net geen pleisterwerk omlaag van het plafond, maar het scheelde niet veel."

Dit verhaal wordt verteld door Lucy Carlyle, een meisje met Talent dat gaat werken voor Lockwood & Co, het kleinste geestenjagersbureau van Londen. Deze bureaus zijn ontstaan sinds de opkomst van het Probleem ("de epidemie van spokerijen die de Britse Eilanden teistert") en zijn gespecialiseerd in het opsporen en onschadelijk maken van geesten.
Je wordt als lezer meteen het verhaal ingezogen. Dit is enerzijds te danken aan de gedetailleerde, maar vlotte schrijfstijl met heerlijke dialogen die lekker gevat zijn en waar de ironie soms van afdruipt. Anderzijds komt dit door de goed doordachte opbouw. Het boek opent met een geweldig spannende scène en de rest van de gebeurtenissen volgen zich in rap tempo op waardoor de plot nergens inzakt en je geboeid blijft tot het zinderende einde.
Ondanks de jeugdige leeftijd van de drie hoofdpersonen (hun leeftijd wordt trouwens niet exact vermeld) is het nauwelijks te merken dat je een jeugdboek leest. Het wordt nooit te kinderachtig. Daarom is het boek ook zeker geschikt voor de volwassen lezer. Dat het dan toch als jeugdboek betiteld wordt, komt doordat de schrijver precies dat evenwicht weet te vinden tussen humor en spanning waardoor het allemaal niet té spannend wordt. Die humor komt vooral naar voren in de geniale wisselwerking tussen de personages: het voortdurende gekibbel tussen Lucy en George en het - niet altijd begrepen - tomeloze enthousiasme van Lockwood werken vaak op je lachspieren. De spanning zit vooral in de strakke plot en de tot de verbeelding sprekende setting. Stroud heeft een beeldende manier van vertellen waardoor je alles gemakkelijk voor je ziet en helemaal meegaat in het verhaal.
Het enige puntje van kritiek is de uitwerking van de drie hoofdpersonages. Door het vertelperspectief leer je alleen Lucy wat beter kennen. Over het verleden van Lockwood en George wordt niet veel verteld. Toch is dit niet storend en maakt de schrijver dat hopelijk goed in de vervolgdelen.
Kortom, 'De schreeuwende wenteltrap' mag met recht een 'geestig' boek genoemd worden: spookachtig spannend, maar ook grandioos grappig!

(Dit is een aangepaste recensie die eerder verscheen op Ezzulia)