Charitos moet zich druk maken om twee dingen: de kaping van een schip met zijn eigen dochter aan boord, en een seriemoordenaar in Athene. Al vrij snel lijkt de kaping met een sisser af te lopen en alleen van belang te zijn om de verhouding tussen Charitos en zijn baas te herzien, maar gaandeweg blijkt dat er een verband bestaat tussen de zaken. En dan zit het verhaal toch weer net iets beter in elkaar dan de standaardriedel van mopperige politiefunctionaris met matig huwelijk - gezagsdragers die steeds in de verkeerde richting bewegen - moeizame omstandigheden (in dit geval de verkeerschaos en bloedhitte in Athene).
Het einde is van een bijna Scandinavische troosteloosheid en mismoedigheid. Jammer dat de weg naar dat einde soms onnodig kronkelt; dat kost een ster.