Het zit Alan Banks niet mee deze keer. Hij heeft nog wat vrije dagen die hij in Londen wil doorbrengen met zijn nieuwe liefde Sophia, maar dan wordt hij teruggeroepen naar Eastvale voor een geval van moord/zelfmoord. En zo ingewikkeld is het allemaal niet; dit is echt een zaak die Annie Cabbot gemakkelijk zou kunnen afhandelen. Maar daar is de politieleiding het niet mee eens. Het lijkt erop dat Mark Hardcastle eerst zijn partner Laurence Silbert heeft vermoord, en daarna zichzelf. Maar waarom eigenlijk? Hun relatie was goed, Mark had een fijne baan bij een plaatselijk theatergezelschap, en Laurence zat als gepensioneerde hoge ambtenaar goed in de slappe was.
Natuurlijk blijkt er meer achter te zitten. Al snel wordt duidelijk dat Laurence geen gewone ambtenaar was, maar voor MI6 werkte. De hoofdcommissaris wil dat Banks deze zaak zo snel mogelijk oplost, zodat alle (media-)aandacht op iets anders gericht kan worden. Dat zit Alan niet lekker: moet hier iets in de doofpot gestopt worden? Hij besluit de onderste steen boven te halen, en hij krijgt Annie zo ver om hem hier en daar te helpen.
Hun naspeuringen worden niet in dank afgenomen; Alan en Annie worden eerst gewaarschuwd en daarna bedreigd, en zelfs Sophia krijgt te maken met de lange arm van de geheime dienst.
Het verhaal is zeker niet het beste van Peter Robinson. Er is sprake van een wel erg open einde: komt Alan nog goed uit dit wespennest, hoe gaat de geheime dienst alles afwerken, hoe gaat het verder met Alan en Sophia? Bovendien wordt het motief voor de moord niet echt duidelijk. De subplot over een achterstandswijk in Eastvale is niet erg sterk. Het hoofdthema over MI5 en MI6 lijkt me behoorlijk onwaarschijnlijk; zou het echt zo gaan?
Maar er zijn zeker positieve punten te noemen: de afwisseling tussen Londen en Yorkshire maakt het boek levendig; de dialogen zijn zoals altijd goed en doelmatig, en sommige personages zijn prachtig uitgewerkt. Let maar eens op de moeder van Laurence Silbert.