Wat een hoogst merkwaardig verhaal; de misdrijven zijn walgelijk en de beweegredenen van de moordenaar moeten wel bijzonder zijn, zou je denken. De ontdekking van de eerste moord door een dorpsjongetje is interessant en zou tot aanknopingspunten moeten leiden. Dat gebeurt dus niet. Zoals hierboven al vermeld, wordt de lezer in het eerste deel voortdurend op het verkeerde been gezet. Met welk doel is voor deze lezer in ieder geval onbegrijpelijk. McFadden, de buitenstaander die zich tegen wil en dank met de zaak moet bemoeien, komt tot bepaalde conclusies die wel tot de uiteindelijke ontknoping leiden. Maar hoe hij aan zijn gevolgtrekkingen komt is een compleet raadsel; hij maakt gedachtensprongen die niet te volgen zijn, maar die het verhaal wel plotseling verplaatsen van Ierland naar Engeland, Schotland en weer terug naar Ierland.
Uiteindelijk is het motief van de moordenaar terug te leiden tot de jaren '20; heel logisch natuurlijk dat veel Ieren zich nog druk maken om gebeurtenissen van tachtig jaar geleden. Bij mij roept zoiets alleen maar ongeloof op.
De dader is dus inwisselbaar; iedere willekeurige gefrusteerde Ier had de misdrijven kunnen plegen. Als dan uiteindelijk toch het contact tot stand komt tussen McFadden, het dorpsjongetje en zijn moeder (tweehonderd bladzijden te laat) komen we tot de ontdekking dat een belangrijke aanwijzing al die tijd wel erg dicht bij huis heeft gelegen.
Eigenlijk had het verhaal dus niet eens geschreven hoeven te worden.