Een hoofdschuddende Arun Gandhi

Arun Gandhi beschrijft de tijd die hij met zijn grootvader Mahatma Gandhi (Bapuji) in de Ashram in India doorbrengt.

De schrijfstijl van Arun is toegankelijk en vlot. Hij neemt ons (met hulp van zijn schrijfstijl) mee naar de binnenwereld van zijn jonge zelf. Een kind met een blik naar zichzelf gericht en gericht op zijn eigen woede over ongelijkheid en onrechtvaardigheid. Hij weet deze woede dan nog niet om te zetten of te gebruiken.. Hij raakt erdoor verstrikt.

Met veel voorbeelden probeert Arun ons vervolgens het belang van de levenslessen te tonen. Dit voelt erg belerend. Arun weet inmiddels hoe het moet (want dit heeft zijn grootvader hem persoonlijk geleerd) en vertelt ons nu hoe wij zouden moeten leven.

Daarnaast voelt het tegelijkertijd alsof Arun erg graag in de schoenen van Mahatma Gandhi wil staan. Hij wil het minstens even goed doen. Toch lukt dit niet altijd. Maar dat is niet erg! Ook zijn grootvader heeft alles geleerd met vallen en opstaan.

Makkelijk is het dat het boek in hoofdstukken opgedeeld is met elk als onderwerp een levensles. Zo kun je makkelijk terugbladeren en opnieuw een stukje lezen. Erg praktisch dus.

Het boek geeft een bijzonder inkijkje (vanuit een persoonlijk perspectief) in het leven van de beroemde Gandhi. Toch voel je dat (want het gaat ongelofelijk slecht met de wereld) Arun Gandhi al hoofdschuddend dit boek geproduceerd heeft. Bruikbare, praktische levenslessen zouden misschien kunnen helpen de wereld te redden? Af en toe voelt het wel een beetje als een zelfhulpboek.

Mooie kaft, mooie uitvoering (hardcover) waarbij interessante quotes in aparte blokken in het hoofdstuk nog eens uitgelicht worden.