Ik voel me niet meer alleen staan

Deze recensie is niet objectief, en ik heb zelfs getwijfeld of ik er een recensie over zou gaan schrijven. Maar zoals jullie lezen, ja dus wel gewoon gedaan.
Wanneer ik het boek opensla bemerk ik na een aantal bladzijde al dat ik nog net niet van de bank af val, hoe vaak ik Nee, of Nah, of Niet, heb geroepen zijn op één hand niet te tellen. Allereerst wil ik Bloem complimenteren met haar openheid haar eerlijkheid en haar verhaal. Hoe stoer dat je dit op papier zet, wat een enorm sterkte vrouw. Want het boek het verhaal had mijn verhaal kunnen zijn. De pijn, de acceptatie, de reacties, en de behandelingen het was of ik keek in een spiegel. Maar het heeft me ook mijn ogen geopend.
“Van luiheid zal niemand mij betichten. Door het zwart op wit te zien kon ik niet anders dan erkennen dat ik enorm wispelturig was. Dat was mild uitgedrukt. Ik had het uitgevonden. Het beeld dat ik door het lezen kreeg was anders dan ik het had ervaren. Ik vond vaak dat ik niets deed maar de agenda`s gaven een weergave van een buitengewoon eigenwijze vrouw die stelselmatig jarenlang over haar grenzen ging.”
Met een brok in mijn keel lees ik deze zin, en moet ik bekennen dat ik de zin op één woord kan veranderen. Ging word Gaat …. De angst wat een ander van je denkt omdat je niets aan de buitenkant ziet, niet willen beticht worden van luiheid of te beroerd om te werken. Compenseer je door alles aan te pakken en op alle vlakken je grenzen te overschrijden. Met alle gevolgen van dien.
Bloem beschrijft haar leven met pijn, de verslaving aan pijnstillers om toch maar te kunnen functioneren. Maar mijn grootste respect gaat naar haar openheid over de relatie met haar man en haar kinderen. Dit boek is een eyeopener voor een ieder die chronische pijn heeft, het geeft je het gevoel niet alleen te staan.
Ik wil Bloem heel graag ontmoeten, en ik wil Nienke zo enorm bedanken voor dit boek, wat ik sluit met traan op mijn wang maar ook met gevoel gehoord te zijn. Ik voel me niet meer alleen.