Geschreven op een rauwe, vernieuwende manier

Ik had al veel over ‘Lefbek’ gehoord en was dan ook erg benieuwd of ik er net zo enthousiast over zou zijn dan de rest van Nederland. Ik kan je alvast verklappen dat ik ‘Lefbek’ goed vond, maar niet onwijs goed. Dat klinkt misschien negatief, maar dat is het zeker niet.

‘Lefbek’ is rauw, confronterend, grappig en heftig. Maar toch raakte het me niet zo als ik verwacht had. Misschien had ik te hoge verwachtingen, misschien herkende ik wat van mezelf in Lise, maar vooral had ik moeite met Max. Max die voor Lise zorgt, haar leven compleet overneemt en als het weer goed gaat, zichzelf tegen komt. Dat vond ik vrij voorspellend en zag ik dan ook ruim van tevoren aankomen, wat ik toch wel een beetje jammer vond.

Anke Laterveer heeft een opmerkelijke schrijfstijl, ze is niet bang om soms wat genante zaken gewoon te vertellen, in geur en kleur. Ik vond het verfrissend en vernieuwend, wat dat betreft kijk ik zeker uit naar een volgend boek.

Ik vond het prettig dat de schrijfstijl van Anke Laterveer goed bij het personage Lise paste. Ik had meer het gevoel alsof Anke haar levensverhaal aan me vertelde in plaats van dat het aanvoelde als een fictief verhaal. Dat past goed bij het verhaal en maakt het zeker persoonlijk. Je krijgt een band met Lise en dat zorgt ervoor dat je het boek beter zal ervaren. Toch miste ik wat in die band, waar ik mijn vinger niet goed op kan leggen. Zoals ik eerder zei, raakte het boek me niet zoals ik had verwacht. Dat ligt meer aan mezelf dan aan het verhaal of aan de schrijfstijl van Anke Laterveer.

Helaas raakte ‘Lefbek’ me minder dan ik had verwacht, maar Anke Laterveer heeft een persoonlijk aanvoelend boek neergezet, wat voor mij op een vernieuwende, rauwe manier is geschreven.