Het lezen is ongemak.

Dit boek mocht ik, als een van de 100 lezersjuryleden voor de Hebban Debuutprijs 2018, als ebook lezen. Ik was het meest benieuwd naar dit boek van de vijf boeken en heb het daarom als eerste gelezen.

Ik lees graag boeken waar ik een goed gevoel van krijg, liefst met een hoofdpersoon die ik (ondanks eventuele gruwelijke of rare acties) begrijp of sympathiek vind. De hoofdpersoon uit dit boek vond ik maar op bepaalde punten sympathiek en dat nam steeds verder af naarmate het boek vorderde. Ook een goed gevoel was ver te zoeken.

Afgestompt door de enorme bak aan ellende en minimale tot geen positiviteit in het verhaal, voelde ik me alsof ik naar een zeer ernstig auto-ongeluk in wording stond te kijken. Je wil niet kijken, maar je doet het toch. Na het zesde ongeluk wordt het 'normaal'. Ik voelde niets meer bij het leed van de mensen in dit boek. Dit boek was een en al ernstig ongemak en afschuw.
Ik schrok echt van de hoeveelheid dierenleed in dit boek. Hamsters, padden, koeien en konijnen werd onnodig leed aangedaan. Het ging maar door en door.
Als ik dit boek niet had moeten lezen als jurylid, dan was ik na een heftige dierenleedscene al gestopt met lezen. Dit overschaduwde voor mij echt het verdriet om de broer en het leesplezier. Ik was blij dat het boek uit was.

Ik vond het boek wel mooi geschreven. Soms te mooi om de vaart erin te houden, alsof er constant een schrijverstrucje toegepast werd. Ik heb dit boek gelezen op mijn telefoon en heb de markeerfunctie gebruikt voor mooie zinnen. Dat werden er erg veel.

Dit boek stond voor mij op de vierde plek van de vijf boeken die ik gelezen heb, niet op de laatste plek omdat ik het beter onthouden had dan het boek op plek nummer vijf, terwijl ik nummer 5 veel later gelezen had. Ondanks dat ik niet van dit boek genoten heb, is het wel een boek dat me goed bijblijft.