Het vuur dooft

Drakenvuur is het derde deel van de trilogie van An Janssens die zij mocht schrijven voor Luitingh-Sijthoff door hun schrijfwedstrijd in 2012 te winnen. In dit derde deel komen de avonturen van de Drakenkoningin en Drakentovenaar samen en wordt de eindstrijd uitgevochten. De uitgever schijnt lange tijd getwijfeld te hebben of er genoeg verhaal was voor drie zelfstandige delen, en het moet gezegd: die twijfel was niet ongegrond.

De tovenaar Var uit het zuiden gaat op zoek naar het meisje met het prachtige rode haar dat hij ooit in zijn dromen zag. Ook Thala, de koningin van het ijzige Noorden heeft Var op dat zelfde moment gezien en werd meteen verliefd. Als Var naar haar op zoek gaat, om samen de wereld te redden, dringt hij door de Grote Muur heen. Wat hij niet weet is dat de Buigmoeder hem is gevolgd. Zal zij nog roet in het vuur kunnen gooien zodat de wereld niet wordt gered? Met ongelofelijk veel vaart en oog voor detail wordt de romance en het avontuur ontrafelt waarbij de schrijfster de lezer keer op keer weet te verrassen met de magie die tot het einde weet te verbazen.

Aan het einde van deel twee vraagt de lezer zich af welke personages hij in deel drie terug zal vinden. Wie heeft de schrijftafel overleeft? Het antwoord luidt helaas: nagenoeg iedereen. Het wemelt van de personages die niet goed worden geïntroduceerd of uitgewerkt. Dus zonder de eerste delen op je harde schijf, is het niet mogelijk om deel drie te volgen. Elk personage heeft zijn eigen (echt geweldige) magie met zijn eigen grenzen en mogelijkheden. Personages veranderen van verschijningsvorm of worden door een ander ingevuld. Hierdoor is het geheel zo overweldigend dat het verhaal niet uit de verf komt.

Alle personages lijken het hele boek in beweging te zijn. Het is niet altijd duidelijk welke beweegredenen zij hiervoor hebben of wat hun rol in de eindstrijd zal zijn. Hierdoor hobbelt de lezer ook in dit deel achter de gebeurtenissen aan. Doordat ieder hoofdstuk vanuit een ander personage wordt verteld, moet de lezer steeds opnieuw denken vanuit welk oogpunt hij de eindstrijd op dat moment beleeft. Hij krijgt hiervoor te weinig rode draad aangeboden om het verhaal goed te kunnen volgen. Het is een wirwar aan gebeurtenissen en personages. En dat is wederom zo jammer omdat magie als deze te mooi is om te verdrinken.

De cover is een lichtere uitvoering dan de vorige twee en past prima in de trilogie. De kaart is in de digitale trailer (zie onder) weergaloos mooi en ook de personages komen daar schitterend tot leven, maar helaas is dat in het boek zelf niet het geval. Een teleurstellend einde van een veelbelovend project. Concluderend kan worden gezegd dat Janssens een prachtige wereld heeft neergezet en daarmee overweldigt maar niet begeistert.