Familie, schuld en schaamte

In 2007 debuteerde Philip Snijder met Zondagsgeld. Hierin vertelt de 11-jarige hoofdpersoon over zijn leven in een armoedige wijk in Amsterdam, het Bickerseiland. Hij beschrijft hoe hij als enige die goed kan leren het gevoel heeft niet bij zijn zeer uitgebreide familie te horen.
In zijn vijfde boek, Bloed krijg je er nooit meer uit, komen we dezelfde mensen weer tegen, maar dan 39 jaar later. De hoofdpersoon is van het Bickerseiland vertrokken, is gaan studeren en heeft inmiddels een goed bestaan opgebouwd met vrouw en twee kinderen. Zijn eerste roman, waarvan de titel niet wordt genoemd maar die we kunnen herkennen als Zondagsgeld, staat op het punt uitgegeven te worden. Met zijn familie heeft hij geen of slechts sporadisch contact.
Dan krijgt de hoofdpersoon het bericht dat zijn enige zus met spoed in het ziekenhuis is opgenomen. Hij gaat daarheen en wordt na lange tijd weer geconfronteerd met zijn familie. Dat is de ene verhaallijn, op de maandag.
De andere verhaallijn speelt zich af op de dinsdag erna. Zijn zus is overleden en de verteller gaat naar haar huis, waar hij nog nooit is geweest. Rondlopend door alle kamers komen er bij hem allerlei herinneringen aan vroeger boven. Langzamerhand realiseert hij zich dat zijn zus al die jaren heeft gehoopt op een broer die haar zou steunen, terwijl hij haar juist uit zijn leven heeft willen verbannen. Dit besef vervult hem met diepe schaamte en schuldgevoel. Want als hij er wel voor haar was geweest, was haar leven wellicht heel anders verlopen.
Deze verhaallijnen wisselen elkaar af, waardoor we steeds meer te weten komen en begrijpen wat er gebeurt als de hoofdpersoon ineens weer bij de familie is na lange tijd.
Philip Snijder is een meester in het beeldend en heel secuur beschrijven van alle emoties die de hoofdpersoon ondergaat. Het is misschien niet de meest sympathieke persoon, hij heeft tenslotte zijn zus nogal in de steek gelaten, maar doordat al deze tekortkomingen haarfijn worden gefileerd, is het vooral een heel menselijke hoofdpersoon. En dus herkenbaar voor de lezer, want wie heeft nooit iets gedaan of gelaten zonder daar spijt of schuldgevoel van te hebben.
Het is algemeen bekend dat Snijder veel autobiografische elementen in zijn romans verwerkt. Zo is hij zelf ook op het Bickerseiland opgegroeid en is als eerste van de familie gaan studeren. Voor de kracht van zijn taal en stijl maakt het echter niets uit wat echt is of fictief.
Wat mij betreft is het te hopen dat hij nog voldoende stof heeft voor een volgende boek.