Wanhopig verdriet in bijzondere vorm

Een bijzondere vorm waarin verlies en rouw is gegoten. Origineel door het gebruik van fabeldier Kraai.

Op een voor mij bijna afstandelijke manier lezen we over een gezin waarvan de moeder onverwachts is overleden. De vader en twee zoontjes blijven in schok achter. Er moet veel worden geregeld en dan: hoe verder? Kraai komt in beeld. En blijft tot ze hun leven zo goed en zo kwaad het gaat weer op de rit hebben ongeacht hoe lang dit duurt. Kraai heeft verschillende rollen, spreekt een aparte taal. Boosheid, wanhoop, vertwijfeling, radeloosheid, tegendraadsheid, gewoon verdrietig zijn, het komt allemaal langs.

Je merkt aan het binnensluipen van positieve herinneringen, door het subtiel gebruiken van andere woorden en langere zinnen dat het verdriet, het verlies enigszins gaat slijten, een plaatsje tot plaats gaat krijgen. Niet vergeten maar ermee om kunnen gaan.

'Dan zou mijn verdriet over zijn? - Nee, zeker niet. Maar je wanhoop was over. Verdriet heb je nog steeds, maar daar heb je geen kraai bij nodig.'

Een poëtische vorm van taalgebruik, een bijzondere vorm om het verhaal te vertellen, een originele vorm die ik niet eerder ben tegengekomen en toch blijven de personages - zonder namen - voor mij wat afstandelijk. Mogelijk is dit een bewuste keuze van de auteur waarvan dit zijn debuut is. Het grappige dat op de achterflap wordt genoemd, is niet mijn gedachte bij een novelle over rouw en verlies.
Regelmatig heb ik deze kraai even weggelegd, even nadenken, en dat lijkt ook te komen doordat er enige afstand is tussen vorm en inhoud. Een boekje om te herlezen zodat er passages meer of andere waarde kunnen krijgen. Hoe kun je nu aan zoiets een aantal sterren geven?