Misschien wordt het tijd dat Scarpetta met pensioen gaat...

Het moet voor Patricia Cornwell niet gemakkelijk zijn om aan de verwachtingen van haar lezers te voldoen. Begin jaren negentig werd ze ontzettend populair met haar thrillers over patholoog-anatoom Kay Scarpetta, een aangename en kundige arts die met veel aandacht voor details de meest bizarre moorden oploste. Gaandeweg gingen de boeken steeds minder over de zaak die onderzocht moest worden en steeds meer over Scarpetta en de mensen om haar heen.
Voor de fans die alle delen gelezen hebben en precies hebben onthouden hoe de verhoudingen liggen tussen Scarpetta en haar hyper-intelligente nichtje Lucy, liefhebbende maar gesloten echtgenoot Benton en schuldbewuste trouwe politiepartner Marino, is het logisch dat het verhaal verdergaat. Voor de incidentele Cornwell-lezer is echter niet meer te volgen wie er boos is op wie en waarom en hoe dat zich voortzet.
Daar ligt dan ook Cornwells grootste probleem. Ze lijkt zo druk bezig de fans bij te praten over de ontwikkelingen rondom Kay, Benton, Lucy en Marino dat het eigenlijke onderzoek een beetje in de weg staat. Dus pakt het uiteindelijk zo uit dat dat onderzoek onderdeel blijkt te zijn van de persoonlijke ellende van het viertal, zodat alle lijntjes bij elkaar kunnen komen.
Door deze ingreep verliest de plot (die te ingewikkeld is om maar bij benadering uit te leggen) veel van zijn geloofwaardigheid. Natuurlijk, Cornwell kan schrijven, dat had ze al bewezen. En Kay Scarpetta blijft een ijzersterke hoofdpersoon. Maar zelfs in de fictieve wereld van Scarpetta is het tamelijk ongeloofwaardig dat werkelijk alles lijkt te draaien om Kay en haar geliefden. Misschien wordt het tijd dat Scarpetta met pensioen gaat, zodat ze zich alleen nog maar op de mensen om zich heen hoeft te richten?