Om in één ruk uit te lezen

Na slechts een paar zinnen gelezen te hebben in Je loog tegen mij weet je al dat Klara Mortimers leven op het punt staat te veranderen. En als je een paar pagina’s verder leest, ben je helemaal in het verhaal ondergedompeld en weet je al dat dit een boek is dat je het liefst in een ruk uit wilt lezen. Dat is knap, want auteur Jessica Ruston bouwt deze thriller heel rustig op, en geeft haar hoofdpersoon alle tijd om zichzelf te introduceren.

Klara richt zich namelijk in eerste persoon tot de lezer, en vertelt zelf hoe ze die ochtend in de post een enveloppe met een sleutel erin aantreft, vergezeld van een mysterieus briefje. In dat briefje legt ene N.R. uit dat de sleutel bij een adres hoort waar ze meer kan vinden over haar moeder Sadie. Dat is nogal een boodschap, want Klara weet niet anders dan dat haar moeder het gezin in de steek heeft gelaten toen Klara zes was. Sinds die tijd groeide ze op met alleen haar vader, die haar vertelde dat haar moeder een belangrijk fotomodel was, altijd op reis en ondergedompeld in een heel ander leven.

Klara is intussen begin dertig, en al zes jaar gelukkig met Mark. Toch vertelt ze Mark niets over de enveloppe, en ze gaat alleen op onderzoek uit. De sleutel blijkt te horen bij een garagebox, en daar vindt ze enkele dozen met spullen die van haar moeder zijn geweest. Wat oude kleren, keukenspulletjes, krantenknipsels, en, onderin, een dagboek.

Vanaf het moment dat Klara het dagboek vindt, worden fragmenten uit het dagboek afgewisseld met het verhaal dat Klara ons vertelt. Doordat je als lezer met Klara meeleest, en net zo veel (of eigenlijk weinig) weet over waarom haar moeder nu eigenlijk uit haar leven is verdwenen, grijpt het verhaal je. Is de Sadie die uit de dagboekfragmenten naar voren komt, echt dezelfde persoon als Klara’s moeder? Waarom spreken sommige stukken dagboek de verhalen die Klara kent tegen? Hoe kan het dat het beeld dat haar vader van Sadie, zijn vrouw, schetste, zo afwijkt van de persoon die we in het dagboek leren kennen? Klara worstelt met dezelfde vragen, in eenzaamheid. Hoewel ze weet dat ze Mark bij haar zoektocht moet betrekken, doet ze dat niet. Ze is bang voor de waarheid die ze boven tafel probeert te krijgen, en wat dat wellicht over haar vader zal onthullen.

Doordat Ruston ervoor heeft gekozen om Klara in de eerste persoon aan het woord te laten, wordt het echt een zoektocht van haar en jou als lezer. Je wordt het verhaal ingezogen en piekert met Klara mee. Door de vrij eenvoudige, toegankelijke schrijfwijze, zowel in Klara’s woorden als in de dagboekfragmenten, kun je vlot doorlezen, en voordat je het weet heb je in één ruk ruim 360 pagina’s gelezen.

Pas aan het eind, als je weet hoe alles zit en wie de afzender van het briefje is, ga je je afvragen of de motieven van N.R. nou wel kloppen. Dit cruciale element aan het begin van het verhaal is eigenlijk wel heel dunnetjes – het is een manier om het echte verhaal op gang te brengen, maar lijkt er een beetje bij gesleept om te zorgen dat er iemand is die de sleutel op kon sturen. Dat is jammer, net als het feit dat Klara gedurende haar zoektocht naar de waarheid over haar moeder, weinig aandacht besteedt aan het uitvogelen van de identiteit van de briefschrijver. Ook voor haar is het bijzaak, maar voor de lezer had de ontknoping sterker geweest als dit element ook stevig had gestaan.

Ruston heeft een prima thriller neergezet, waar je je met gemak een paar uur in kunt verliezen.