Sterk psychologisch staaltje

Vanaf de eerste zin weet je dat er iets dreigt in deze sterke psychologische thriller. ‘Ze zei dat ze Alison Simms heette.’ Het kan niet anders of deze Alison heet dus eigenlijk heel anders en ze mag dan heel aardig en onschuldig lijken, er gaat een dreiging van haar uit. Er klopt iets niet.
Om te beginnen klopt het niet dat Alison ‘toevallig’ struikelde over de advertentie die Terry Painter had opgehangen. In deze advertentie bood Terry haar tuinhuisje te huur aan, en hoewel Alison vertelt hoe ze die advertentie vond, weet je meteen dat er iets niet in de haak is.
Terry, een veertigjarige alleenstaande verpleegster, voelt dit ook wel aan, maar drukt die gevoelens weg. Ze is, na een ervaring met een vervelende huurster, blij dat ze weer gezelschap heeft en dat Alison zo’n aardige en gezellige meid is. De twee worden zelfs, ondanks het leeftijdsverschil, vriendinnen van elkaar. Toch ziet Terry heus wel de signalen dat er iets niet klopt en dat Alison niet is wie ze zegt te zijn.
Langzaam maar zeker bouwt Fielding de spanning op, en je gaat je als lezer steeds meer ergeren aan Terry. Als al die signalen zo duidelijk zijn, kun je ze toch niet meer negeren. Je zou bijna willen schreeuwen: ‘doe iets!’. Maar dat doet Terry niet, en dus ontwikkelt haar typische relatie met Alison zich steeds een beetje verder en wordt de situatie steeds een beetje raarder.
Precies op het moment dat je afhaakt en denkt dat de auteur alles wel erg lang rekt, draait het verhaal ineens helemaal om. Terry onderneemt eindelijk actie, maar dan wordt duidelijk dat de dreiging die je continu gevoeld hebt, van een heel andere kant blijkt te komen.
Fielding speelt heel knap met haar personages en met haar publiek, en toont aan dat ze niet alleen de psychologie van haar hoofdpersonen maar ook die van de lezer heel goed doorgrondt. Een sterk psychologisch staaltje.