Meer psychologisch dan thriller

Elke auteur gebruikt zogenoemde ‘zwarte plekken’: hij roept vragen bij de lezer op die niet direct beantwoord worden. Op die manier komt er spanning in een verhaal, en wil je doorlezen om uit te zoeken wat het antwoord op die vragen is. Zussen van Barbara Garlaschelli begint met een flink aantal van dit soort ‘zwarte plekken’: een man ligt vastgebonden op een onbekende plek en is doodsbang voor wat hem te wachten staat.
Wie is deze man? Waar is hij? Waarom is hij vastgebonden, en door wie? Je wilt weten wat er eerder gebeurd is dat tot deze situatie heeft geleid, en tegelijkertijd raak je benieuwd naar wat er verder zal gaan gebeuren. Die tweedeling heeft Garlaschelli slim gebruikt. Ze geeft steeds stukjes van het verleden weg, en schakelt dan weer over naar het heden, naar wat er nu speelt. Op die manier blijven er steeds onbeantwoorde vragen over, zodat de lezer nieuwsgierig blijft.
Die nieuwsgierigheid heb je ook wel nodig, want het is met name dat wat je dieper dit boek in trekt. Je komt er al snel achter dat de vastgebonden man Dario heet, en dat hij een kamer huurt in het huis van twee ongetrouwde zusters op het Italiaanse platteland. De zussen, Amelia en Virginia, wonen vrijwel hun hele leven al in dit huis, en hebben er heel wat meegemaakt. Ze zijn allebei altijd alleen gebleven, totdat Dario op het toneel verscheen. Het is slechts een kwestie van tijd voordat hij beide zussen verleidt.
Wat Dario niet kan weten, is dat hij daarmee oude wonden openrijt. Als Amelia Dario’s dubbelspel ontdekt is zij woedend, en besluit ze hem voor zichzelf op te eisen. Virginia, normaal de volgzaamste van de zussen, besluit voor het eerst om tegen Amelia in te gaan, en probeert Dario te bevrijden. De geliefden komen echter niet ver.
Je zou zeggen dat hiermee het hele plot van deze psychologische thriller al is weggegeven. Dat lijkt wel zo, maar in feite is dit slechts het stukje dat in het heden speelt, en dat blijkt lang zo belangrijk niet als het verleden van de twee zussen. Stukje bij beetje krijg je een beeld van de kindertijd van de meisjes die ze toen waren, en je begrijpt steeds beter waarom ze de vrouwen geworden zijn die ze zijn.
Het gaat in dit boek dan ook veel meer om de psychologie van de hoofdpersonen dan om het spannende plot. De spanning zit in de beweegredenen en het verleden van de zussen, niet in wat er nu allemaal gebeurt in het afgelegen oude huis. Dit wordt nog eens versterkt doordat je de ontwikkelingen beurtelings vanuit het perspectief van beide zussen bekijkt, die ook nog eens schakelen van heden naar verleden. Jammer genoeg is de stijl wat afstandelijk, en worden er soms veel woorden gebruikt om iets eenvoudigs te vertellen. Misschien doordat het origineel in het Italiaans geschreven is? In elk geval wisselt de stijl niet merkbaar bij een perspectiefwisseling. Ook niet als je het verhaal af en toe vanuit Dario’s gezichtpunt beleeft, of dat van een oude buurvrouw. De stijl blijft constant, en steeds kom je weer bij de zussen terug.
Dit verhaal draait om hun verbondenheid als zussen, om hun gezamenlijke verleden en de band tussen hen, die onverwoestbaar lijkt. Is dat ook zo, of weet Dario tussen hen in te komen? Dat is de belangrijkste vraag, en die ‘zwarte plek’ wordt pas helemaal aan het slot ingevuld.