Mooi, maar wel wat zwaar

Na het lezen van Rowell’s Fangirl begon ik met hoge verwachtingen aan dit boek. Om maar met de deur in huis te vallen: ik vond Fangirl beter. Ik weet dat dit komt doordat ik mezelf minder kon identificeren met de hoofdpersoon, Eleanor. Ze komt uit een probleemgezin en heeft het zwaar. Ik had af en toe zoiets van: Jézus mens, ga naar de politie, de kinderbescherming, loop van huis weg. Doe iets! Maar Eleanor doet niks. Dat zit niet in haar karakter. En daarom is dit boek ook weer zo goed. Het is een en al realisme. De personages leven. Eleanor is compleet anders dan Cath uit Fangirl, en gelukkig maar. Ik lees wel eens boeken waarbij de schrijver in elk van zijn verhalen dezelfde personages gebruikt, alleen met andere namen, misschien een ander uiterlijk, maar met dezelfde stem. Meestal zijn die boeken in de ik-vorm geschreven en blijkt die ‘ik’ eigenlijk de stem van de auteur te hebben.
Rowell kreeg het voor elkaar dat ik soms helemaal vergat dat ik een boek aan het lezen was. Het was eerder een film. De zinnen lopen vloeiend. Ik heb me nergens hoeven ergeren aan vreemde vergelijkingen of bombastisch taalgebruik.
.
Een ander verschil, iets wat Fangirl zo leuk maakt en dit boek wat minder, is het ontbreken van humor. Het is een zwaar en somber verhaal waarbij je van begin af aan al weet dat het verkeerd gaat aflopen met het enige mooie ervan: de prille verliefdheid tussen Eleanor en Park. Toch vloog ik erdoorheen. De dialogen zijn goed geschreven, de verliefdheid is mooi van opbouw en heel minimalistisch, iets wat het boek uniek maakt, en het einde… ach ja, het einde, wat moet ik erover zeggen? Er zijn wel een paar traantjes over mijn wangen gerold.