In staat van verval

Fotograaf Martin ten Bouwhuijs heeft in The World of Urban Decay 2 foto's verzameld die hij de afgelopen drie jaar van verlaten gebouwen in Nederland, België, Italië, Duitsland, Frankrijk, Noorwegen, Zweden en Denemarken heeft gemaakt. De staat van verval verschilt per gebouw - in sommige zijn de bedden begroeid met mos, terwijl het op sommige foto's lijkt alsof het gebouw pas net verlaten is en het bureau nog vol ligt met papier. Vanwege instortingsgevaar is het vaak verboden om dit soort gebouwen te bezoeken, dus Ten Bouwhuijs beschrijft af en toe ook wat er gebeurde bij zijn pogingen om foto's te maken.

Na een korte introductie volgen vele pagina's met foto's. Elke pagina bevat een grote foto waarop genoeg details te zien zijn, met onder elke foto maximaal twee regels tekst. Achterin staat per locatie een iets uitgebreidere beschrijving. Binnenin staan alleen foto's van de binnenkanten van de gebouwen, maar de achterkaft heeft foto's van de buitenkanten van de gebouwen waarvan binnenin het boek interieurfoto's staan. Als je de foto's voor een tweede keer bekijkt, zie je weer wat andere dingen dan de eerste keer. Het zijn echter zo veel foto's, dat het geen boek is om in één keer geheel door te kijken en lezen.

De meeste gebouwen zijn in de jaren '90 verlaten, een aantal in de jaren '80 en ook nog een paar in de jaren 2000. Ook staat er een aantal foto's in van oude auto's uit de jaren '50 en '60 van de vorige eeuw, genomen op een Zweeds autokerkhof. Er staat zelfs een foto in van een verlaten ziekenhuiskamer in Denemarken, inclusief mappen, papieren, Post-It-blokjs, een pen en een faxapparaat. Je vraagt je vaak af waarom zo'n gebouw precies verlaten is en in wat voor omstandigheden dit gebeurd is. Bij de uitgebreide beschrijvingen achterin het boek, wordt voor een aantal locaties antwoord gegeven op deze vragen.

Veel gebouwen lijken helemaal niet zo lang geleden gebouwd te zijn, maar toch vervalt zo'n gebouw heel snel als er niets meer mee gedaan wordt. Dit geeft het boek wel een beetje deprimerende sfeer.

Op de Acknowledgements-pagina vooraan staat nog wel een belangrijke alinea:

'To protect the locations in this book, their names, the names of the villages and all other names, as well as years and other information that could lead to a specific location, are changed.'

Dit is gedaan omdat het bezoeken van zulke locaties wel riskant is en de uitgever en auteur geen aansprakelijkheid nemen voor mogelijke ongelukken, maar hierdoor zijn de bijschriften bij de foto's heel algemeen: "Grand Hotel, Austria" of "Villa S, Italy". Alleen locaties die niet meer bestaan of zijn/worden omgebouwd, lijken bij hun echte naam en locatie te worden genoemd. Deze plaatsen kun je toch niet meer bezoeken. Het is begrijpelijk dat de auteur en uitgever deze keuze hebben gemaakt en het doet niets af aan de foto's, maar dit maakt het wel lastiger om meer informatie te vinden over de locaties, mocht je dat willen doen.

De reden dat het boek in het Engels is geschreven, ook al is de auteur Nederlands, is waarschijnlijk omdat de foto's in verschillende landen in Europa genomen zijn en een Engels boek natuurlijk ook in meer landen te verkopen is. Bij de foto's zelf staat amper tekst, maar achterin, bij de uitgebreide beschrijvingen, staat wel veel tekst. Soms leken de zinnen ‘Nederlands Engels’, maar alles is goed te begrijpen.

De foto's in dit boek geven een goed beeld van wat er met gebouwen gebeurt als ze niet onderhouden worden. Het lezen van de beschrijvingen geeft ook te denken over wat "modern" is en waarvoor gebouwen gebruikt worden als zulke dingen niet meer modern zijn, omdat een aantal gebouwen in dit boek vaak van functie zijn veranderd.

Dit boek is vooral interessant voor mensen die interesse hebben in architectuur en gebouwen of in de Europese geschiedenis van de twintigste eeuw.