Een beeld zegt meer dan duizend woorden

In “De zaak Margritte” maken we kennis met Alex Berger. Een inspecteur die zijn vrouw, Camille, verloren heeft bij de aanslagen in Parijs. Na de dood van zijn vrouw heeft Alex Berger het moeilijk om de draad van zijn leven opnieuw op te nemen. Daar komt verandering in wanneer er zowel in Parijs als in België een moord gebeurd is. Het enige aanknopingspunt is de zin “Ceci n’est pas un suicide”. Berger zet alles op alles om zijn leven opnieuw op de rails te krijgen, maar daarnaast ook om de moordenaar te pakken.

2017 is het hommagejaar aan de schilder Rene Magritte. Ter ere daarvan heeft Toni Coppers een boek geschreven. Op de cover verwijst naar een schilderij van Margritte “Les Amants”. De cover van een boek is één van de zaken die je moet aantrekken om het verhaal te lezen, maar daarnaast is het ook belangrijk voor het verhaal want een beeld zegt soms meer dan duizend woorden. Hier doet Toni Coppers het verhaal eer aan met zijn cover. De verwijzing naar het schilderij is ook een belangrijke schakel in het verhaal. Toni Coppers trekt het beeld waar de personen een doek boven hun hoofd hebben door in het verhaal. De auteur kon ook als cover ook gekozen hebben voor ‘Les trahison des images”, beter bekend als “Ceci n’est pas un pipe”, maar dat had minder indruk nagelaten dan deze cover. Deze cover geeft een sterke indruk en zet je meteen aan tot het lezen van het verhaal.

In dit boek focust Toni Coppers zich niet enkel op het misdaadverhaal, maar ook op het rouwproces van Alex Berger. Na de aanslagen heeft hij zijn vrouw verloren en sindsdien heeft hij het moeilijk om zijn oude leven opnieuw op te nemen. Coppers beschrijft hoe het hoofdpersonage het rouwproces beleeft en dat zindert toch na. De aanslagen hebben op iedereen een grote indruk nagelaten. Of je nu iemand verloren hebt of niet, je kan je verplaatsen in hun emoties. Dat heeft de auteur hier ook proberen doen. Hoe Toni Coppers de nachtmerries van Alex Berger beschrijft of wanneer Alex Berger aan de telefoon met Marie-Lou in tranen uitbarst, doet je snakken naar adem. De emoties gaan tot de diepste poriën van je lichaam en blijven na zinderen.
Toni Coppers heeft een vlotte schrijfstijl. Meestal weet hij me te overtuigen en meteen mee te nemen in het verhaal. Hier is dit niet het geval. Je hebt enerzijds de verhaallijn van de moorden en anderzijds het persoonlijke leven van Alex Berger. Waar Coppers het persoonlijke leven van Alex Berger heel sterk en overtuigend neerzet, blijf ik bij de verhaallijn van de moorden wat op mijn honger zitten. De diepgang die in de verhaallijn van Alex Berger aan bod komt, is er niet bij de verhaallijn van de moorden. Er komt weinig samenhang, behalve op het einde. Dan komt de plot plots op tafel en weet je in een paar bladzijden wat er gebeurd is. De verwijzingen naar Margritte komen wel goed tot uiting in het verhaal en dat weet Toni Coppers ook goed neer te zetten.

Naar mijn mening is “De zaak Margritte” niet slecht qua verhaal, maar niet het beste werk van Toni Coppers. De ene verhaallijn is beter uitgewerkt dan de andere en hier en daar blijf ik wat op mijn honger zitten en heb ik moeite om het verhaal verder te lezen.