Dit boek leest alsof het verhaal zelf een excuus is voor het etaleren van de kennis van de schrijfster.

Uit het verleden weten we dat Patricia Cornwell in staat is om goede boeken te schrijven, maar helaas is ze de laatste jaren te ver doorgeschoten in het tentoon spreiden van haar (wetenschappelijke) kennis. Daarnaast heeft ze ontdekt hoe goed je bladzijden kunt vullen met het beschrijven van allerlei overbodige details.

Het lijkt alsof ze eigenlijk geen spannend verhaal wil schrijven maar alleen wil laten zien hoe goed ze op de hoogte is van de laatste technische snufjes, de werking van forensische apparatuur en hoe groot haar algemene ontwikkeling is.

Dit stoort enorm, zeker omdat het verhaal zelf in de basis best een spannend boek had kunnen worden. In dit boek is dat relaas echter alleen op de achtergrond aanwezig en wordt het op het laatste moment ook nog eens snel afgeraffeld.

Een uiterst pretentieus boek waarmee de schrijfster wat mij betreft niet alleen de nekslag heeft uitgedeeld aan haar ooit zo boeiende personage Kay Scarpetta, maar ook aan zichzelf als schrijfster van deze serie.