Toch liever slapen

Ook ik heb Dromen gelezen. Na wat interessante recensies was ik erg benieuwd naar dit boek. En dan bedoel ik hoe slecht dit boek werkelijk is. En ik moet toegeven het was ook niet het allerbeste werk dat ik heb gelezen. Natuurlijk was Sara pas 15 jaar toen ze dit boek schreef. Het boek heeft op z'n minst inhoud, maar toch niet super. Erg jammer van Best of YA (onderdeel van unieboek het spectrum). Meestal brengen jullie zulke goede boeken uit. Het ligt niet aan de Nederlandse bodem. Er zijn daadwerkelijk goede Nederlandse schrijvers. Maar bij dit boek lag het aan de cliché en gewoon de verdomde woorden die ze gebruikt.

Wat ik het aller raarst vind is dat mensen Dromen heel raar schrijven. Iets van DrOmEn ofzo iets. Even hoe komen jullie daarbij. Ik kan dat nergens in het boek vinden hoe je dit boek moet spellen. Ik zou er wel over willen dromen, maar dat kan niet want ik weet niet hoe je Dromen moet spellen. Dat is al een punt van ergernis. Ik weet nou niet of iemand dat gewoon verzonnen heeft of dat het ook echt waar is. In ieder geval weet ik niet hoe ik het moet typen.

Dan nu over die verdomme woorden. Dit is een Nederlands boek het is geen Mainstreet of B-Brave. Gebruik toch lekker Nederlandse woorden. Ik kan mij daar zelf echt aan ergeren als je steeds van die Engelse woorden er tussen gooit. We zijn niet B-Brave met hun "Ben real met je'' (songtekst van One Night Stand). Ja real is een Engels woord en de rest is Nederlands. Dat is in dit boek ook.
''You're welcome. Maar, ik ben wel blij voor je.''
Nou dat is fijn dat ze blij zijn, maar ik wordt niet echt blij van het Engels gebruiken. Overigens spreek ik natuurlijk wel Engels.

Ik had bij het lezen van de achterkant echt al ach ik weet wat er gaat gebeuren. Als er staat dat ouders een geheim hebben. Dan is het eigenlijk altijd hetzelfde liedje. Dat verpest eigenlijk al het hele boek die tekst. Eigenlijk verteld de achterflap van dit boek alles wat er gaat gebeuren. Natuurlijk probeert ze even alsof iemand anders die brieven schrijft, maar kom op zeg. Een puzzel van 9 stukjes in elkaar leggen is niet heel moeilijk. De puzzel past perfect en is zeker zwaar voorspelbaar.

Ik moet wel toegeven dat ik er wel snel doorheen kon lezen ook al vond ik het zeer irritant die Engelse woorden. Toch wel een pluspunt van dit boek. Het is zeer snel uit te lezen. En als je geen zin hebt om te lezen lees je toch gewoon het begin en het eind. Waarschijnlijk snap je het dan ook.

Wat mij vooral opviel is het feit dat dit boek helemaal niet reëel is. Het is zeker toeval dat alles bij elkaar past. Er zijn te veel hints naar de persoon waar Lucy van droomt. Het is te makkelijk gemaakt dit verhaal. En dan hebben we het nog niet gehad over Lucy's vriendin Karen. Ik weet niet, maar elke week een andere kleur in je haar. Ik vraag me af of dat mogelijk is en vooral dat ze dan nog überhaupt haar heeft. Het lijkt mij dat dit nogal niet waarheidsgetrouw overkomt. En vooral dat ze praat met jongens en er niet echt iets achter zit. Is ze bezig met die jongens of gewoon bevriend? Geen idee. En sinds wanneer vind ze dit dorp opeens te gek. Dat gebeurd toch niet zo snel?

Het spijt me maar ik vond dit boek nogal tegenvallen. Ik had niet echt verwachtingen, maar toch valt het tegen. Zeer jammer natuurlijk. Maar soms heb je dat wel eens dat een boek tegenvalt. Niet naar verwachting. Op zich is het verhaal wel oké aan het begin. Maar het is zo mierzoet geschreven. Natuurlijk hou ik van een happy end. Maar niet als alles zo perfect is. Er mag wel wat meer drama in voorkomen. Drama maakt het boek denk ik wel wat leuker. Mensen houden namelijk van drama daarom zijn we allemaal ook zo verslaafd aan de televisie.