Chicklit met een beetje pit

Esmée Evers werkt als redactieassistente bij het tijdschrift Go Glam!. Echter, haar vriendinnen vertelt ze dat ze redactiechef is. Deze leugen is lastig vol te houden, zeker als haar vriendin Jasmijn écht redactiechef wordt bij Go Glam! en Esmée in feite haar assistente is. Steeds wil Esmée het opbiechten, maar het juiste moment lijkt zich maar niet aan te dienen. Uiteindelijk vertelt ze het toch. In de praktijk blijkt Jasmijn echter weinig verstand van zaken te hebben, en doet Esmée veel voor haar. Dat doe je voor een vriendin, toch? Aan de andere kant knaagt het wel dat Esmée keihard werkt en dat Jasmijn er met haar ideeën vandoor gaat, zonder haar krediet te geven.
Privé gaan er dingen wat moeizaam. Esmée zal gaan samenwonen met haar vriend Hugo, maar die is makelaar en perfectionist, wat in dit geval een zeer onhandige combinatie is. Hij wil zo graag een appartement voor hen vinden dat perfect bij hen past, dat het lang duurt. Veel te lang, vindt Esmée. Ze heeft zo'n zin in het samenwonen!
En Esmée heeft zich door haar down to earth vriendin zonder opsmuk Andrea laten strikken tot vrijwilligerswerk voor een dorpsfeest in Avier, het kleinste dorp van Brabant, waar zij is opgegroeid. Bij de allereerste bijeenkomst blijkt Rik zich ook opgegeven te hebben om te helpen. Esmée kent Rik van de middelbare school, waar ze twee jaar lang heimelijk verliefd op hem was. Daar kwam abrupt een eind aan nadat Esmée totaal door hem vernederd werd. Esmée vlucht weg bij de bijeenkomst en roept iets over migraine. Helaas vergeet ze zich af te melden voor het verdere vrijwilligerswerk en wordt ze tot overmaat van ramp ingedeeld in een groepje met Andrea én Rik. Ze besluit er maar het beste van te maken.
Deze verhaallijnen lopen door elkaar heen in het boek. Hugo besteedt veel tijd aan zijn werk en hobby's en heeft moeite een goed appartement te vinden. Esmée is heel erg blij als er toch een huurcontract voor een appartement wordt getekend. Op haar werk heeft ze veel gedaan voor een special issue over het huwelijk van sterren Kiona en Jay-nay. Ze belandt in een kantooroorlog met Jasmijn. Tijdens het vrijwilligerswerk voor het dorpsfeest ontstaan er voor Rik eerder het tegenovergestelde van oorlogsgevoelens. Maar nee, Rik is een lul en Huug haar Grote Liefde, met wie ze gaat samenwonen. Toch?
Dan is er op het werk een ontwikkeling, waardoor Esmée met Jasmijn mee mag naar Parijs om de sterrenbruiloft te verslaan. In een lift in een hotel is ze stille getuige van iets, dat haar carrière helemaal op zijn kop kan zetten. Ze neemt het besluit hier op een manier mee om te gaan, die haar baas vast niet zal kunnen waarderen. Evenals het volgende plan, dat ze uitvoert.
Op alle levensfronten zet Esmée veel op het spel: in haar carrière, haar vriendschappen en haar relatie. Het is een stormachtige periode. Hoe zal ze er uiteindelijk uitkomen?

Iris Houx heeft een geheel eigen schrijfstijl, grappig en met een hoop vaart. De humor spat regelmatig van de bladzijden af, zoals in de zinnen: "Haar persoonlijke bikiniwaxspecialist heeft goed werk geleverd, zo wordt duidelijk in het spotlicht" en " Het is heel goed mogelijk dat ik eruitzie als een die-hard Kiss-fan". Iris schrijft prachtige vergelijkingen, zoals de zojuist genoemde, maar die zijn ook wel eens over the top, omdat ze het zelden bij één vergelijking laat. De zin "Jasmijn bleef geïnteresseerd naar het kopieerapparaat staren, alsof ze verwachtte dat hij elk moment kon gaan opstijgen, praten of M&M's uitpoepen" is tegelijkertijd mooi en een tikkeltje overdreven.
Verder gebruikt Iris veel Engelse woorden, die ze soms vernederlandst (dramaqueenen als werkwoord) of als neologisme introduceert (een arty ketting). Andrea heeft geweldige Engelse motivatiequotes, zoals "People change. Memories don't."
Er is een zekere discrepantie tussen het best schunnige taalgebruik van Esmée en haar, in eerste instantie, onzekere, subassertieve karakter. De kantoorruzie met Jasmijn neigt uiteindelijk naar het onderbroekenlolniveau. Sommige dingen herhaalt Iris te vaak en het verhaal is redelijk voorspelbaar.
Bovenstaande punten zijn de voornaamste minpuntjes. Bij een chicklit is het verhaal vaker voorspelbaar. Door Iris' schrijfstijl blijft het verhaal toch heel erg boeiend om te lezen. Ook is er uiteindelijk toch een onverwachte, leuke ontwikkeling.
"Scoop!" is niet zomaar een vluchtige chicklit, niet alleen vanwege de omvang het boek (446 pagina's), maar ook omdat het een verhaal over showbizz, vriendschap, integriteit en de (on) zin van merken is. Een aanrader!