Niet mijn kopje thee

Als Peter met zijn zusje winkelen is, verdwijnt zij ineens.
Niemand kan zich haar herinneren, en het lijkt erop alsof hij langzaam gek wordt.
Ondertussen wordt hij gevolgd door een man met dreads in een roestige truck.
Wie is deze man en wat wil hij van Peter?
En waar is zijn zusje?.

Soms lijkt een boek alles te hebben waar je naar zoekt, maar is er toch geen klik.
Syndroom is zo'n boek voor mij.
Ik keek er enorm naar uit om deze te lezen, dus toen ik hem gewonnen had sprong ik een gat in de lucht.

Maar terwijl ik aan het lezen was merkte ik dat het verhaal mij niet vast kon houden en was ik snel afgeleid.
Het verhaal zelf beloofd veel, maar maakte het voor mij niet waar helaas.

Het probleem ligt bij alle werelden die Peter bezoekt. Ik vond het moeilijk te volgen en rommelig.
Ook het einde had niet het BAM-effect wat ik graag heb.
Ik heb hem uitgelezen omdat de schrijfstijl enorm prettig was en ook omdat het ergens wel bleef denken dat er nog iets zou komen.

Wel vond ik Jon zijn verhaal gaaf! En daar had ik ook liever iets meer over gelezen.
En dat het genoemde syndroom uit het boek ook echt bestaat.
Dat heeft mij aan het googlen gezet.
Leuk dat een boek je zo kan prikkelen!

Al met al denk ik 50/50 over dit boek. Voor tussendoor leest het heerlijk weg, maar het was niet mijn kopje thee.
Maar ik denk dat de meeste thrillerlezers enorm blij worden van dit boek.

Ik geef het op Goodreads 3/5 sterren.
En ik ga zeker nog een ander boek van J.Sharpe lezen.
Want het ene boek is het andere boek niet toch? :)