Levenslessen en een vleugje mystiek

"Vincent de Vree was in de loop van de jaren steeds meer tot de conclusie gekomen dat het nemen van een rationeel besluit werd overschat." Op 29 september 2014 besluit archeoloog Vincent "het verschil te gaan maken." Hij zal de wereld schokken met zijn nieuwste opgraving. Precies zoals Heinz Schliemann, de zakenman en amateurarcheoloog die tegen alle verwachtingen in de resten van het oude Troje ontdekte. Na de vondst van een kelder die misschien een Joods badhuis is geweest - eigenlijk ontdekt door Vincents vriend Jasper - loopt het echter helemaal uit de hand.

Er komt een onderzoek naar de integriteit van de claims. Vincent raakt vervreemd van zijn vrouw en dochter en duikt onder in een klooster. Daar blijkt ook het vondelingetje Nova te wonen. Ze is bijna 12. De pater die haar heeft opgevoed heeft beloofd dat hij haar op die verjaardag zal vertellen wie haar moeder is. Zij heeft in het boek een eigen stem en vertelt over haar belevenissen en verwachtingen. Ondertussen volgen we een sprookjesachtig wolvenverhaal dat Vincent voor Nova schrijft. Nova denkt namelijk dat ze een wolf in het bos bij het klooster heeft gezien. Justus, de manus-van-alles van het klooster, heeft daar zijn eigen gedachten over. "Waarom verzint ze dat allemaal? [] Zingeving denk ik. Op de wereld is al chaos genoeg. [] Als je het niet al te serieus neemt zijn het eigenlijk fantastische verhalen." Dat de wolven zich om achtergelaten kinderen bekommeren, heeft alles te maken met Nova's situatie.

Vincent stort zich ondertussen met vriend Jasper op een ander project dat tot erkenning moet leiden, een aquaduct dat in dezelfde buurt zou hebben bestaan. Aanvankelijk boort hij er vol fanatisme op los, maar dan gaat hij zien dat er 'meer' is. "Hij voelde geen teleurstelling als hij tussen de zandkorrels geen afwijkend patroon ontdekte." Jasper zegt dat hij er niet meer in gelooft en laat hem in de steek. Deze figuur zal later in het boek nog een bedenkelijke rol spelen waarmee hij van Vreede ongewild een belangrijke levensles leert.

Vincent ontdekt een nieuwe manier om vervulling te vinden. Rationeel klopt het niet, maar hij heeft geleerd zijn gevoel te volgen. Ton Vogels (1979) slaagt erin een mystieke, tijdloze sfeer te creëren. Hij schreef een boek als een boeddhistische parabel. Geboeid volg je hoe de hoofdpersonen de teleurstellingen van het leven verwerken en hoe de kinderen overleven die bij de wolven worden opgevoed, wat ongeveer op hetzelfde neerkomt. Zoals elk goed verhaal kan je Wolfskind op verschillende niveaus lezen. Een doorkijkje in de haat en nijd, ambitie en teleurstelling in een klein vakwereldje, in dit geval de archeologie. Een troostende roman over berusting en vervulling. En er is misschien nóg wel een laag. De rel rond het bij Venlo opgegraven joods badhuis dat 'een strontput' bleek te zijn heeft zich werkelijk voorgedaan, met alle consequenties van dien. De roman is ook geschreven in een klooster. Vogels kent dit soort ervaringen van binnenuit, ga je bijna denken.

Een met mystiek overgoten verhaal waarvan je niet kunt voorspellen hoe het eindigt, waar vind je dat nog tegenwoordig. Bijzonder. Vogels studeerde Nederlands en kunstgeschiedenis, publiceerde verhalen en debuteerde in 2012 met De duivel van Vico. Zijn schrijfstijl doet in de verte denken aan Bob den Uyl en Bordewijk. Sommige stemmen hebben een staccatostijl, andere spreken verhalend. De hoofdpersonen dóen echt dingen in plaats van elkaar met dialogen bezighouden - een verademing. Hier geen gemakkelijke punt achter het verhaal of Disney-einde. Net als in het echte leven.

Vier sterren meer dan waard en een halve ster extra voor Vogels' doorzettingsvermogen. Hij heeft het boek in eigen beheer uitgebracht. Niet dat je daar iets van merkt. Het ziet er prachtig verzorgd uit, de taal is onberispelijk. Het verklaart wel dat 'Salon des refusés' uitgever is: dat was 100 jaar terug de naam van de eerste expositie van impressionistische schilderijen die waren geweigerd door officiële galerieën.