Echt heel bijzonder

Vandaag overkwam me zo iets geks, dat kun je je niet voorstellen. Ik was op weg naar de boekhandel en liep door ons dorp. Ik moest van de ene straat naar de andere en ik kies hierbij vaak de korte route door een winkel die een ingang (of uitgang, afhankelijk van welke kant je uitloopt) in de ene straat heeft en tevens een ingang (of uitgang, afhankelijk van welke kant je uitloopt) in de andere straat. Ik weet precies welke deur ik moet nemen om het gangpad te treffen zodat ik in één rechte lijn door kan steken van de ene naar de andere kant van de winkel.

Naar de boekhandel

Zo kom ik bijna recht tegenover de ingang van de boekenwinkel uit, ik kan bijna uit mijn hoofd zeggen hoeveel stappen ik moet zetten om daar te komen. Die weg kan ik dromen. Ik had er flink de vaart in want mijn boekbestelling was binnen. Het boek De Witte Weg van Edmund de Waal dat ik ga lezen met Leopolds Leesclub, mijn mini-live-leesclub was aangekomen bij de boekhandel en dat laat ik natuurlijk niet langer dan een dag liggen. Daarbij had ik eindelijk ook Hex opzij laten leggen, het briljante en volstrekt originele (niet mijn woorden maar die van niemand minder dan Stephen King) fantasyromanthrillerboek van Thomas Olde Heuvelt. Dat wil ik al jaren lezen, telkens komt dit boek opnieuw in beeld en nog altijd kan ik het niet afvinken. Natuurlijk kocht ik dit niet voor mijzelf maar voor mijn man die eigenlijk de fantasy en thriller lezer is in ons gezin. Tja, en als het boek dan in huis is, is het natuurlijk reuze zonde als het alleen door mijn man gelezen wordt. Dat is zonde van het papier, dat moet gerecycled worden en minimaal twee keer gelezen, ik moet het dus wel verplicht gaan lezen.

Bijzondere en onverwachte tussenstop

Met de voorpret van twee nieuwe boeken, o nee, één boek voor mij en één boek voor mijn man, in mijn hoofd liep ik met een flinke noodgang door die winkel, een warenhuis met dubbele in- en uitgang, volstrekt geen booehandel dus. Zoals gezegd, één recht pad, je hoeft niet af te wijken, geen rek dat in de weg staat, je hoeft niet afgeleid te worden van je gang naar de boekhandel. En toen opeens, plots, totaal onverwacht, zonder dat ik er goed doorhad wat er gebeurde, stond ik bij de kassa!

Een beetje beduusd maar diep gelukkig en in een veel trager tempo dan ik die winkel binnen gehold was, liep ik iets later naar de uitgang (of ingang, afhankelijk van welke kant je uitloopt). Langzaam drong tot me door dat ik afgeweken was van mijn rechte pad en een boek gekocht had, De belofte van Pisa van Mano Bouzamour. Tot afgelopen maandag had ik nog niet van dit boek gehoord en nu liep ik er mee in mijn handen, mijn boek, van mij, helemaal het mijne. het moet iets eerder dan dit moment, ergens op die rechte weg naar de boekhandel, in een rek gelegen hebben, denk ik.

Dit boek was het enige boek, van alle boeken die besproken werden in Vlogboek van afgelopen maandag, de vlog over de meest bijzondere debuten van de afgelopen 10 jaar, dat ik niet kende (heb je die vlog al bekeken? Nog niet? Dan snel even doen want die is reuzeleuk) en nu had ik dit boek in mijn bezit. Licht confuus liep ik de boekwinkel binnen, nam ik de bestelde boeken in ontvangst, betaalde en liep zonder iets zinnigs te zeggen naar buiten. Volgens mij ben ik nog nooit zo weinig alert geweest in een boekhandel als hedenavond.

Een, twee, drie

Hierdoor ben ik vandaag niet één, niet twee maar drie boeken rijker!

Dat is toch niet te geloven, toch? Of wel? Gebeurt jullie dit ook wel eens?