Het zal jullie niet verbazen dat de kroegbazen van het Thriller Café het niet altijd eens zijn over de boeken die we lezen, al lopen onze meningen meestal niet echt ver uit elkaar. Toch zijn er niet zo heel veel thrillers die we alle drie gelezen hebben, of auteurs die we alle drie blindelings volgen. Maar ... elk van ons ontdekte nog niet zo heel lang geleden Joël Dicker en gaf maar liefst vijf sterren aan het eerste boek dat we van hem lazen. Bovendien was dat drie keer een ander boek! Toen wisten we dat we deze man een keer in de kijker moesten zetten.  

De auteur

Joël Dicker (1985) is een Zwitserse schrijver. Hij was nog maar tien jaar oud toen hij al een natuurtijdschrift oprichtte, waar hij uiteraard ook voor schreef. Hierna duurde het een tijd voor hij de draad weer oppakte, want pas na zijn rechtenstudie begon hij met het schrijven van romans. In 2005 debuteerde hij met de novelle Le Tigre, maar zijn grote doorbraak kwam met De waarheid over de zaak Harry Quebert, dat in 2014 in een Nederlandse vertaling verscheen en waarvoor hij een aantal literaire prijzen won.

De boeken 

• Le Tigre (novelle uit 2005, niet vertaald)
• Les derniers jours de nos pères (luisterboek uit 2010, niet vertaald)
• De waarheid over de zaak Harry Quebert (2014) (Marcus Goldman #1)
• Het boek van de Baltimores (2016) (Marcus Goldman #2)
• De verdwijning van Stephanie Mailer (2019)
• Het mysterie van kamer 622 (2020)
• De zaak Alaska Sanders (2022) (Marcus Goldman #3)
• Een wild dier (2024)
• La très catastrophique visite du zoo (2025, nog niet vertaald) 

Vijf van de zes Nederlandse vertalingen staan op naam van Manik Sarkar, alleen De zaak Alaska Sanders was in handen van Angela Knotter. Sarkar is niet alleen vertaler van onder anderen Joël Dicker en Philippe Claudel, hij staat met zijn roman Ossenkop op de shortlist van de Hebban Debuutprijs 2025.

Dickers boeken worden officieel onder de romans geschaard (het kind moet tenslotte een naam hebben), maar eigenlijk ervaart iedereen ze (ook) als thriller, de spanning is nooit veraf.

De kroegbazen aan het woord

Kitty was tot een paar maand geleden niet bekend met Joël Dicker. Dat veranderde dankzij Een wild dier, dat ze prompt met vijf sterren beloonde. Daarna volgden Het mysterie van kamer 622 en De verdwijning met Stephanie Maier, die er allebei vier kregen.

         “Huiverig en met lichte tegenzin maakte ik begin dit jaar kennis met Joël Dicker. Maar ja, een gekregen boek laat je niet ongelezen liggen, toch? En nu… nu ben ik fan en roep ik tegen iedereen dat ze de boeken van Joël Dicker echt moeten lezen. Ondertussen heb ik er zelf drie gelezen. Stuk voor stuk zitten ze zó knap in elkaar en zijn ze geweldig geschreven.”

Ook Kees ontdekte pas vorig jaar deze Zwitserse auteur. Hij begon met De waarheid over de zaak Harry Quebert, een boek dat ondertussen tien jaar oud was, en gaf het vijf sterren. Vrij snel daarna volgde Het mysterie van kamer 622, en ook dat boek kreeg de maximale score.

          “Ik heb nog een aantal ongelezen boeken liggen, maar eigenlijk ben ik er stiekem wel van overtuigd dat die me ook erg goed gaan bevallen. Zijn schrijfstijl, de spanning en de verhalen op zich zorgen ervoor dat mijn verwachtingen behoorlijk hoog zijn. Ja, op basis van de paar titels die ik las, durf ik nu al te beweren dat Dicker tot mijn favoriete auteurs behoort.”

Greet ontdekte Dicker toen ze de Hebban-recensie voor Het mysterie van kamer 622 mocht schrijven. En is daar nog altijd dankbaar voor, want niet alleen deelde ze met veel plezier vijf sterren uit, ze wist ook dat ze nog een handvol boeken van een wellicht nieuwe favoriet te gaan had. Ondertussen werd Een wild dier gelezen, dat met vier sterren beloond werd.

          “Wanneer je na het lezen van een boek woorden als ‘subliem’ in de mond neemt, dan weet je dat een auteur indruk gemaakt heeft. Dicker maakt er zich nooit met een eenvoudig verhaaltje vanaf, zijn plots zijn minutieus in elkaar gezet en boeien keer op keer. Dat is in elk geval wat ik na twee boeken meen te mogen concluderen.”

Een paar stukjes uit onze recensies (voor wie nog niet overtuigd zou zijn)

Kees over De waarheid over de zaak Harry Quebert (*****)
Het boek heeft ogenschijnlijk alle kenmerken van een thriller en leest in feite ook als zodanig, maar in werkelijkheid is het veel meer dan dat. De roman verhaalt onder andere over een onmogelijke liefde, over met zichzelf in de knoop zittende schrijvers, over vriendschap en over nog zoveel meer. Deze veelheid aan ingrediënten heeft tot gevolg dat de lezer zich geen moment hoeft te vervelen, er gebeurt immers aldoor wel wat. Dit boek boeit daarom van begin tot eind en overtuigt in alle opzichten. (recensie)

Greet over Het mysterie van kamer 622 (*****)
Dicker neemt zijn publiek mee in een wervelwind van gebeurtenissen, de lezer weet niet wat hem overkomt. Aanvankelijk lukt het nog best om adem te halen, maar hoe meer de zoektocht naar slachtoffer, dader en motieven vordert, hoe moeilijker dat wordt. De auteur trekt zijn hele trukendoos open om zijn publiek mee te slepen en spanning te creëren. Het resultaat is een grote portie drama en een hoop intriges. Liefde, macht, jaloezie en wraak worden op onnavolgbare wijze verwerkt tot een kleurrijk en onvoorstelbaar geheel. (recensie)

Kees over Het mysterie van kamer 622 (*****)
De opbouw van de plot is bijzonder sterk, want op uiterst sublieme wijze geeft de auteur heel geleidelijk aan steeds meer prijs, maar laat de lezer erg lang in het ongewisse over de toedracht van de moord, de naam van het slachtoffer en de uiteindelijke dader. Het spel daaromheen zit dermate geraffineerd in elkaar dat er sprake is van een continue spanning. Het instrument dat Dicker hiervoor gebruikt is een beproefd concept, want afwisselingen in tijd, allerlei onverwachte, verrassende en uitgekookte ontwikkelingen zijn niet van de lucht. Het tempo van het verhaal is daardoor ongekend hoog en door al die aangelegenheden hoeft de lezer zich geen moment te vervelen. (recensie)

Conclusie? Na alle wervelende woorden hierboven kunnen we het kort houden: Wij zijn fan! Jullie ook?