Het is weer zaterdag, tijd voor een nieuwe buddy read. Deze keer kun je een buddy read lezen van Diana en Mandy. Ze hebben gekozen voor het boek De laatste liefdesbrief van misschien wel de meest bekende feelgoodauteur van het moment: Jojo Moyes. Je begrijpt natuurlijk wel dat de verwachtingen zeer hoog waren. Zijn deze uitgekomen? 

Samenvatting:

Als de jonge journaliste Ellie in De laatste liefdesbrief van Jojo Moyes door de archieven van de krant snuffelt op zoek naar een goed verhaal, stuit ze op een brief uit 1960 waarin een man aan zijn geliefde vraagt haar echtgenoot voor hem te verlaten. Het raakt een gevoelige snaar bij Ellie – zelf verwikkeld in een relatie met een getrouwde man – en ze gaat op zoek naar het verhaal achter deze brief.

In 1960 wordt Jennifer wakker in een ziekenhuis na een auto-ongeluk. Ze kan zich niets herinneren, van haar man, haar vrienden, wie ze was. Als ze thuiskomt ontdekt Jennifer een verborgen liefdesbrief en ze begint een zoektocht naar de man voor wie ze alles wilde opofferen…

Mandy: Hoi Diana! Inmiddels zijn we heel wat buddy reads rijk op onze spot, maar nog nooit hebben wij samen een boek op mogen pakken, wat leuk dat dit nu eindelijk toch is gebeurd! We hebben gekozen voor De laatste liefdesbrief van Jojo Moyes, ben jij een beetje fan van deze schrijfster? Ik heb tot nu toe alleen nog maar Voor jou en Een week in Parijs gelezen. Die zijn allebei zeker bevallen, maar ik ben nog geen fan. Daarom ben ik heel benieuwd wat dit boek ons mag gaan brengen! 

Diana: Ja, echt super dat ik eindelijk samen met jou mag lezen! Ik las eerder Een leven na jou van Moyes. Dat vond ik een mooi boek. Maar het heeft me niet zo geraakt dat ik het voorgaande deel en het nieuwe deel ook direct wilde lezen. Toch stond dit boek al lange tijd op mijn lijstje. Vooral vanwege de flaptekst en natuurlijk speelt de populariteit van de schrijfster ook mee. Op mijn boek zit een stikker met 'De beste feelgood'. Ik ben benieuwd. Tijd om te beginnen.

Mandy: Ik moet je zeggen dat de proloog me nieuwsgierig maakte, maar dat deel een me een beetje tegenvalt. Ik kom niet lekker in het verhaal. Er gebeurt van alles, er is een hoeveelheid mensen waar je u tegen zegt en elke keer worden er weer nieuwe namen geïntroduceerd. Ik ben in de war! Hoe ervaar jij dit? Heb jij nog een beetje overzicht? 

Diana: Het zijn inderdaad een hoop namen, maar ik heb daar geen moeite mee. Ik heb Game of Thrones een aantal delen gelezen en ik las de Deverry serie van Katharine Kerr en dat zijn qua personages hele ingewikkelde boeken; in de laatste serie reïncarneren de personages ook nog eens meerdere keren per boek. Dus zolang ik er geen kladblokje langs hoef te houden, vind ik het oké. En dat was hier niet het geval. Ik vind het verhaal heerlijk lezen. En jij?

Mandy: Ik probeer de positieve dingen in het boek te ontdekken, maar ik vind het tot nu toe nog niet echt prettig lezen. Ik ervaar de schrijfstijl als heel afstandelijk en zelfs behoorlijk ouderwets. Zou de schrijfster dit met een doel hebben gedaan, passend bij de tijd waarin het boek zich afspeelt? Want dan is dat behoorlijk knap gedaan, maar erg lekker leest het niet. Ik word in ieder geval nog niet het verhaal in gezogen, wat ik wel had gehoopt. 

Diana: Ik denk inderdaad dat Moyes dat met voorbedachte raden heeft gedaan. Het geeft de sfeer van de jaren 60 ook wel echt weer vind ik. Mij trok het echt in het verhaal en gaf me soms echt het gevoel in het verleden beland te zijn. Dat waardeer ik altijd aan verhalen. Echt even weg uit het moderne heden en terug naar vroeger tijden. De brieven die her en der in het boek staan, maakten me enorm nieuwsgierig steeds. Ik denk dat ik zonder het verhaal een beetje kaal had gevonden, wat vond jij van de brieven?

Mandy: Ik vond de brieven eigenlijk niet zo veel toevoegen aan het verhaal, ze stonden er dan ook totaal los van. Het deed me ook erg denken aan Twintig regels liefde, ook hier maakt de schrijfster gebruik van brieven. Ik vind ze vooral van het verhaal afleiden, eerder dan dat ze wat toevoegen. Het verhaal heeft dat wat mij betreft niet nodig, want dat staat gewoon op zich. Ik vind het ook wel een mooi verhaal en ook de tweedeling kan ik waarderen. Al vind ik het jammer dat de hoofdstukken niet afgewisseld worden, maar je heel lang moet wachten voor je weer wat over Ellie leest. Welke verhaal spreekt jou meer aan, dat van Ellie of Jenny?

Diana: Ik vond het verhaal van Jenny echt supermooi. Vooral ook door de vele gedetailleerde beschrijvingen van vroeger. Het feit dat ze na het auto-ongeluk niks meer weet, hoe ze daar mee om weet te gaan en een weg weet te vinden in haar 'nieuwe leven'. Lijkt me toch echt moeilijk om de draad dan weer op te pakken. Of ik alsnog op zoek zou gaan naar mijn minnaar? Nee, maar ik ben dan ook tegen overspel en dat ergerde me wel een beetje in het verhaal. Het liefst leg ik boeken waar overspel een grote rol in speelt aan de kant, al heb ik ook een uitstapje naar overspel gemaakt in De tweede vrouw van Gill Paul. Daar werd ook het taboe rondom dit onderwerp goed besproken. Welke verhaallijn of verhaallijnen sprak/spraken jou het meest aan?

Mandy: Ik ben zelf erg geraakt door de relatie tussen Ellie en Rory, ik voelde echt even zijn pijn, nadat hij al eerder door een meisje is bedrogen en dus geen gecompliceerde relatie wil. Daarnaast vind ik het deel dat Ellie en Jennifer elkaar ontmoeten en zich als een soort vriendinnen ontpoppen wel heel erg leuk en hier is het natuurlijk allemaal om te doen. Ik vond dit stuk dan ook goed uitgewerkt en ik vind deel drie van het verhaal overduidelijk het best en het meest prettig om te lezen. 

Diana: Ik vond het een erg fijn boek, Mandy. Het onderwerp werd goed uitgewerkt en ik voelde me echt even terug de tijd in gaan. Het was voor mij geen tranentrekker en soms vond ik het wat langdragig, maar ik vond het een lekker boek. Wat is jouw eindconclusie, Mandy?

Mandy: Ik ben helaas toch wat minder positief. Ik geef het boek uiteindelijk twee steren, omdat ik het begin te ingewikkeld en traag vond. Ook vond ik de schrijfstijl niet prettig, maar ouderwets, ondanks dat de schrijfster dat wel heel goed gedaan heeft, kon het mij niet voldoende boeien.

Conclusie: De meningen waren verdeeld over dit boek. Het verhaal op zich sprak aan en was erg mooi, maar Diana was overduidelijk positiever dan Mandy. Hoewel Mandy wel van het boek genoten heeft, zijn er ook een hoop dingen die van haar anders hadden gemogen. Lees hier Mandy's recensie.