Ingewikkeld, ouderwets en traag

In de proloog maken we kennis met Ellie. Ze heeft een verhouding met een getrouwde man en werkt op de redactie van De Nation op de afdeling Themabijlagen. Voor een speciaal nummer willen ze artikelen schrijven die het verschil laten zien tussen nu en vijftig jaar geleden. Ellie duikt hiervoor de archieven in en stuit op een brief uit het jaar 1960.
Vervolgens begint deel een in het jaar 1960 (dat kan geen toeval zijn), waar we kennis maken met Jennifer ‘Jenny’ Stirling. Jennifer ligt in het ziekenhuis door een auto-ongeluk en lijdt aan geheugenverlies. Het boek kent in totaal drie delen waarbij in het laatste deel de verhaallijnen samen komen.

Ik verwachtte eigenlijk min of meer aan het begin dat de hoofdstukken elkaar af zouden wisselen. Ik zat er op te wachten dat het verhaal van Ellie verder zou gaan, maar na drie hoofdstukken begreep ik dat het deel zou gaan over het leven van Jennifer. Dit deel was voor mij erg ingewikkeld. Ik kon maar moeilijk in het verhaal komen door de hoeveelheid personen en de steeds nieuwe namen die geïntroduceerd werden. Ook de schrijfstijl vond ik allesbehalve prettig en het heeft heel lang geduurd voor ik daaraan gewend was. De schrijfstijl deed heel ouderwets aan. Het kan natuurlijk zijn dat dit de bedoeling van de schrijfster is geweest, vanwege het jaartal waarin het zich afspeelt, maar het zorgde voor een bepaalde afstand die ervoor zorgde dat ik niet door het verhaal werd meegenomen.

Na ongeveer 130 bladzijdes is het verhaal me nog steeds niet duidelijk en ik merk dat ik het met lichte tegenzin begin te lezen. Het verhaal wisselt op dat moment tussen Londen (na het geheugenverlies) en de Franse Riviera (voor het geheugenverlies), waar Jennifer en Anthony elkaar ontmoeten tijdens een diner. Het had de lezer erg geholpen als er boven de betreffende hoofdstukken was aangegeven in welke tijd of op welke plek het zich afspeelde. Uiteindelijk went alles in het verhaal en vallen de stukken steeds meer op hun plek, maar juist dan begint het verhaal te voorspelbaar te worden. Ik zag de verschillende gebeurtenissen al van ver aankomen.

Er zijn veel verschillende verhaallijnen, maar de twee die mij het meeste aanspraken zijn de verhaallijnen tussen Ellie en Ruaridh (die het hele boek Rory heet en ik heb de toevoeging hiervan aan het verhaal gemist) en die tussen Ellie en Jennifer. Het laatste deel is voor mij echt veruit het beste, de eerste twee delen vergeet ik liever.