Weinig grijpkracht

De verwachtingen waren hooggespannen toen ik Een stil geloof in engelen opensloeg. Een prachtige titel, een mooi omslag, en de veelbelovende setting in klein dorpje in Georgia, in het zinderende zuiden van de Verenigde Staten. Ik was dan ook een klein beetje teleurgesteld toen bleek dat deze literaire thriller me niet meteen bij de strot greep; het is een verhaal dat heel langzaam, beetje bij beetje, op gang komt.
Na een korte proloog en twee pagina’s van iets dat een losse flard van gedachten in het heden lijkt, gaan we terug in de tijd, naar 1939. De ik-figuur, Joseph Vaughan, is dan twaalf jaar oud, en heeft net zijn vader begraven. Joseph is anders dan andere kinderen: hij heeft een scherpe, observerende blik en kan heel aardig schrijven. Op het plattelandsschooltje ontfermt de enige juf zich over hem; zij stimuleert hem om verhalen te gaan schrijven.
We volgen Joseph terwijl hij ouder wordt, en van een rustig kind in een slungelige puber verandert. Hij worstelt met het verlies van zijn vader en de band die zijn moeder lijkt op te bouwen met de buurman, maar er is iets gaande in het stoffige Augusta Falls waarbij dat slechts kleinigheden lijken. Een meisje uit Josephs klas wordt vermoord, en zij blijkt slechts de eerste te zijn in een reeks van moorden. Terwijl Joseph opgroeit, verdwijnt er elk jaar wel een meisje, dat vervolgens in stukken gehakt wordt teruggevonden. Joseph ontdekt één van de verminkte lichamen, en vanaf die tijd belooft hij te proberen de kinderen uit het dorp te beschermen. Dat blijkt een belofte die hem blijft achtervolgen.
Hoewel de gebeurtenissen in Josephs leven er niet om liegen, blijft het verhaal een enigszins kabbelend tempo houden. Je voelt de lome hitte van Georgia bijna opstijgen van de pagina’s, en hoewel dat helemaal past bij het verhaal, zorgt het er ook voor dat er maar geen tempo in komt. Het duurt een eeuwigheid voordat je als lezer echt in het verhaal getrokken wordt.
Tegen die tijd heeft Joseph een mensenleven aan ellende achter de rug, en toch is hij dan pas eenentwintig. Hij vertrekt naar New York, en eindelijk lijkt het hem mee te zitten. Toch achterhaalt zijn verleden hem telkens weer, en uiteindelijk blijkt dat niet alleen Josephs eigen geesten hem achtervolgen. Pas tegen de ontknoping, wanneer Joseph vijftig jaar na de eerste moord in Augusta Falls ontdekt wie zo’n grote stempel op zijn leven heeft gedrukt, begint het verhaal echt te leven.
Wanneer de auteur dat eerder had kunnen bewerkstelligen, had deze literaire thriller (want dat is het zeker) wellicht vier sterren verdiend. Het gebrek aan ‘grijpkracht’ en het feit dat sommige delen wel heel erg bedacht, bijna afleidend poëtisch, geschreven zijn, maakt echter dat Een stil geloof in engelen het toch met drie sterren moet doen. Maar de titel blijft prachtig!