Dit las de Hebban Crew in juni: 'Het geschenk' en meer

Flora las

De stilte
De weg naar huis

In juni is Zomerlezen weer van start gegaan en dit kon maar één ding betekenen: een nieuw Zomerlezengeschenk! Ik was natuurlijk meteen enthousiast toen ik hoorde dat één van mijn favoriete Nederlandse auteurs het geschenk had geschreven. Hoewel het niet aan De Camino of Het bloemenmeisje tipt, vind ik De stilte weer een echte Anya Niewierra: een spannend verteld verhaal, waar duidelijk grondig onderzoek aan vooraf is gegaan. Meeslepend én informatief is blijkbaar een combinatie die goed bij mij past.

'Het is lang geleden (of wellicht nog nooit zo geweest) dat ik een traantje heb moeten laten om een boek.' – Flora

Verder heb ik deze maand De weg naar huis van Kristin Hannah uitgelezen. Ik heb eerder Als de wolven huilen van haar gelezen, wat ik een heel bijzonder verhaal vond (en een grote aanrader), dus ik was benieuwd naar haar andere boeken. Na De weg naar huis weet ik dat Hannah een auteur is waar ik nog meer van wil lezen. Het is namelijk lang geleden (of wellicht nog nooit zo geweest) dat ik een traantje heb moeten laten om een boek, maar de manier waarop in dit verhaal de band tussen familieleden wordt beschreven vond ik heel aangrijpend. Wanneer Jolene, moeder van twee dochters en echtgenote van Michael, wordt uitgezonden naar Irak waar vervolgens haar helikopter wordt neergeschoten en ze eerder dan gepland terugkomt, komen alle relaties binnen het gezin op scherp te staan. Je voelt met ieder gezinslid mee wat voor invloed deze situatie op hen heeft. Wellicht ook omdat het onderwerp van het verhaal helaas actueler is dan ooit, heeft dit boek een grote indruk op mij gemaakt.

Redacteur Flora is opgegroeid met heel veel boeken, waar je letterlijk niet omheen kon. Ze heeft een master Neerlandistiek op zak en leest werkelijk alles, maar is vooral fan van seizoensgebonden boeken.

Anouk las

Quicksilver
Waar is de draak?
Sprankelend blauwzuur

Ik had een goede leesmaand, en divers ook. Ik las een romantasy, een whodunit, twee prentenboeken, een kinderboek voor 7+ en een kinderboek voor 10+. Natuurlijk, dat zijn veel kinderboeken, maar als er een prentenboek als Waar is de draak? van een van mijn favoriete illustratoren voorbij komt, wie ben ik dan om het niet te lezen? Leo Timmers tekent een grappig verhaal over een paar helden op sokken die voor hun koning een draak moeten verjagen. Telkens denken ze hem gevonden te hebben, maar blijkt het in het licht van de kaars iets heel anders te zijn. En de echte draak lopen ze voorbij! Over Mila en de magische dromenvanger was ik door de oppervlakkige moraal minder te spreken, maar ik weet zeker dat kinderen die houden van een kies-je-eigen-avontuur-verhaal hier van zullen smullen. Verder las ik een net ontdekte, niet vertaalde novelle van Lucy Strange en het prentenboek Het meer dat verdwijnt van Paddy Donnelly, nadat het tweede boek over Meara en haar opa een Woensdagvoorleestip werd.

'Ik kon het zand van Zilvaren in mijn longen voelen branden.' – Anouk

Een romantasy (romantische fantasy) is voor mij vaak een dubbeltje op z'n kant. De ene keer geniet ik volop, de andere keer ... niet. Quicksilver viel de goede kant op! Als ik het zou moeten omschrijven, zou ik het 'alle reeksen van Sarah J. Maas in één' noemen, dan ben je er zo ongeveer wel. Ik heb genoten van de uitgebreide wereldbouw, ik kon het zand van Zilvaren in mijn longen voelen branden. Veel opgezette verhaaldraadjes volgen de voorspelbare weg, maar zeker niet alle en ik werd een aantal keer verrast. Ik kijk echt uit naar het tweede deel dit najaar. Tot slot las ik natuurlijk een Agatha Christie. Na heerlijk gelachen te hebben bij Rally in Bagdad, was het de beurt aan Sprankelend blauwzuur. Ooit las ik het al, maar ik wist niet meer hoe het ging. Hoe heerlijk is het om drie bladzijden voor de ontknoping ineens de puzzelstukjes in elkaar te voelen klikken en het te raden! Ja, wel omdat ik het dus eigenlijk al wist. Probeer maar niet bij je eerste lezing de plot te raden, de enige die dát kon was Christies dochter Rosalind.

Redacteur Anouk leest zo'n beetje alles, maar heeft een duidelijke voorkeur voor fantasy, kinderboeken en 'queen of crime' Agatha Christie, die ze nooit onbenoemd kan laten.

Anne-Romee las

Trofee
Het geschenk
Onder vrienden

Deze maand stond voor mij in het teken van wilde dieren door de twee boeken van Gaea Schoeters die ik las: Trofee en Het geschenk. In Trofee las ik over Hunter White, die in Afrika jaagt op een door hem zo felbegeerde neushoorn. Direct ontvouwt zich een even spannend als weerzinwekkend verhaal, dat ik tijdens het lezen tot in mijn buik kon voelen. Trofee las niet alleen als een aanklacht tegen de trofeeënjacht in Afrika, maar schijnt ook licht op de westerse inmenging en overheersing op datzelfde continent. Bovendien gaat het over eigenaarschap: van wie is land, en van wie zijn de mensen en dieren die op dat land leven? Schoeters schrijft beheerst, maar uiterst beeldend en ik werd in het verhaal gezogen en getransporteerd naar Afrika. Gruwelijk maar prachtig, een absolute aanrader. Toen ik zag dat haar nieuwe boek Het geschenk ook deze maand verscheen besloot ik er maar meteen voor te gaan, en daar ben ik blij om. Nog een absolute voltreffer van haar hand! Berlijn krijgt 20.000 wilde olifanten 'cadeau' van de president van Botswana. De beesten gaan ongestoord hun gang in de stad en bondskanselier moet dit probleem het hoofd bieden. Politieke satire en wederom een aanklacht tegen het overheersende Westen. Ik smulde van de bondskanselier die zich uit deze netelige situatie probeert te wurmen om zijn politieke carrière te redden, maar zich met elke stap verder in de nesten lijkt te werken. Tegelijkertijd is het óók pijnlijk herkenbaar in het huidige politieke klimaat: Schoeters trekt parallellen met het Europese vluchtelingenbeleid en in Het geschenk ligt het rechtse populisme voortdurend op de loer. Met 128 pagina's is Het geschenk geen dik boek, maar toch zeker eentje die ik niet snel zal vergeten.

'Gruwelijk maar prachtig, een absolute aanrader.' – Anne-Romee

Tot slot las ik Onder vrienden van Linea Maja Ernst. Een roman over een vriendengroep die een week met elkaar doorbrengt in een zomerhuis in Denemarken. Hoewel het boek een fijne zomerse sfeer oproept en de overpeinzingen en gesprekken van de hoofdpersonages over liefde, identiteit en relaties in al hun vormen mooi zijn, vind ik de roman als geheel toch wel erg navelstaarderig. Wat mij betreft gebeurde er te weinig en ontbrak er een climax of duidelijke conclusie. Dromerig en zomers, dat wel, dus an sich geen slechte summer read.

Hebban in de Klas-coördinator Anne-Romee leest voornamelijk hedendaagse literaire fictie, maar maakt ook af en toe een uitstapje naar non-fictie of een thriller. Eens in de zoveel tijd waagt ze zich aan een klassieker.

Roos las

Het gore lef
Monique ontsnapt

Heb jij ook soms zo’n onrustige leesfase waarin je steeds aan een nieuw boek begint voor het boek dat je leest uit is? De afgelopen twee weken begon ik steeds aan nieuwe boeken (omdat ik mijn boek was vergeten, of geen dikke pil wilde meenemen tijdens een weekendje weg) en nu ben ik opeens al twee weken in zeven verschillende boeken tegelijk bezig zonder ze uit te lezen. Maar gelukkig las ik eerder deze maand twee fantastische boeken wél helemaal uit. De eerste was verhalenbundel Het gore lef van Sarah Arnolds. Ongelofelijk dat dit een debuut is! Het is écht fris en orgineel, de verhalen hebben stuk voor stuk een fascinerende insteek en een indringende sfeer die beklijft. Steeds opnieuw prikt Arnolds door de façade van conformerende alledaagsheid die haar, veelal vrouwelijke, personages ophouden en toont ze welke disruptieve verlangens en verzwegen fantasieën daarachter schuilgaan. Deze bundel zit ook in de Piet-Parra-tas die nu in de boekhandel ligt.

'Ik wil dat je jouw vingers in mijn oren steekt, steeds dieper, tot je iets tegenkomt dat daar tot dit moment altijd verborgen heeft gelegen.' – Sarah Arnolds

Ik had al meerdere toneeladaptaties van het werk van Édouard Louis gezien, maar om de een of andere reden was ik nog nooit aan een van zijn boeken begonnen. Maar toen mijn vriend Thijs het onlangs verschenen Monique ontsnapt als een van de allerbeste uit zijn oeuvre bestempelde, besloot ik dat het hoog tijd was. En nu raad ik het boek heel graag ook aan jullie aan! Louis beschrijft hoe zijn moeder haar leven opnieuw opbouwt nadat ze haar agressieve vriend heeft verlaten en hoe dat de band tussen hun tweeën verandert. Het is een intiem en ontroerend portret en, ook gezien het complexe verleden van de schrijver en zijn moeder, verrassend teder én geestig. Het is een boek dat aantoont waarom het zo lastig is om patronen van geweld te doorbreken, waarin ook Louis zelf niet buiten schot blijft.

Socialmediamanager Roos houdt van gedichten, verhalen over boerderijdieren en van schrijven in de kantlijn. Ze studeerde literatuurwetenschap en zoekt sindsdien (meestal tevergeefs) naar apokoinous.

Wouter las

Morgen en morgen en morgen
Bunny

Aan het begin van deze maand reisde ik af naar Sicilië voor een bruiloft plus vakantie. Het perfecte moment om heerlijk te lezen tussen de pizza's en bruiloftstaart door. Het eerste boek dat ik las was Morgen en morgen en morgen van Gabrielle Zevin. Het boek gaat over twee vrienden en professionele gamebouwers: Sadie en Sam. In het boek volg je ze van hun eerste ontmoeting in het ziekenhuis, tot het eerste design van hun allereerste spel en de rest van hun turbulente levenspaden. De personages (én bijpersonages, iets wat vaak wordt vergeten), waren multidimensionaal, realistisch, rauw en echt. Zonder in spoilers te vervallen bleef ik geboeid door de jarenlange vriendschap die Sam en Sadie voor het leven tekent. Zoals op de achterkant van het boek staat: 'Dit is geen liefdesverhaal, maar gaat over liefde'. Qua sfeer deed het boek me sterk denken aan Cleopatra & Frankenstein van Coco Melors. Meteen nóg een boekentip, dus!

'Wat gaat er nou boven lekker zonnebladeren?' – Wouter

Het andere boek dat ik meehad was Bunny van Mona Awad. Daarin infilitreert een eenzame studente in een groepje meisjes van haar universiteit die er nogal, laten we zeggen, excentrieke gebruiken op nahoudt. Helaas wist dit boek me niet te trekken. Misschien omdat ik hem net als Morgen en morgen en morgen in het Engels las (maar daar heb ik normaliter geen moeite mee). De schrijfstijl en thema's waren met gebrek aan een beter woord verwarrend en grotesk. Verder lees ik als jurylid van het Regenboogboek van het Jaar de komende tijd de drie genomineerde boeken. Wat dat betreft komt dit lekkere weer goed uit: wat gaat er nou boven lekker zonnebladeren (een combinatie tussen zonnebaden en lezen)?

Redacteur Wouter houdt van literaire boeken met LHBTIQ+-thema's, romantasy en de Griekse mythologie. Hij publiceerde tot dusver twee boeken van zijn trilogie 'Lust & Luxe' bij HarperCollins.

De boekentips van de Hebban Crew

We verzamelen de boeken die we noemen in ons maandelijkse leesoverzicht in een handige lijst, zodat je het hele jaar door de mooiste, leukste en interessantste boekentips van de Hebban Crew direct bij de hand hebt. Bekijk ze hier allemaal.