Blauw, hier en daar.
De reeks Politiewetenschap is een uitgave van het Onderzoeksprogramma Politie & Wetenschap, een zelfstandig onderdeel van de Politieacademie. Politie & Wetenschap beoogt een stimulans te geven aan zowel de (weten schap -
pelijke) kennisontwikkeling op het gebied van politie en veiligheid als de daadwerkelijke benutting daarvan in
praktijk, beleid en opleiding. Publicaties in de reeks Politiewetenschap betreffen in het algemeen studies met een
meer theoretisch, verkennend of beschouwend karakter.
Hebben we genoeg politie? En hoe dient de beschikbare politiesterkte te worden verdeeld over taken en gebieden? Deze vragen staan van oudsher aan de basis van het nationale politiebeleid. Daarbij is het steeds zoeken naar een goede afstemming met de veranderende vraag naar politiezorg en de opgaven waarvoor de politie wordt gesteld. In een bijzonder tweeluik, bestaande uit een nationaal en een internationaal deel, wordt de sterkteontwikkeling van de Nederlandse politie in de afgelopen vijftien jaar in beeld gebracht. Deze wordt enerzijds afgezet tegen de ontwikkeling in een viertal buurlanden en anderzijds tegen nationale beleids - investeringen en de daarmee verbonden opbrengstverwachtingen. In dit internationale deel wordt de ontwikkeling van de politiesterkte in Nederland afgezet tegen die in een viertal buurlanden: Belgi?, Engeland & Wales, Denemarken en Nordrhein-Westfalen. Het onderzoek is min of meer een vervolg op een soortgelijk onderzoek uit 1994, reden waarom dat jaar als ijkpunt is genomen. Zowel toen als nu is met het oog op de vergelijkbaarheid het takenpakket van de Nederlandse politie als uitgangspunt gekozen. Het onderzoek laat zien dat de sterktegroei sinds begin jaren negentig verschilt van land tot land. Nederland laat met 40% wel de grootste sterktetoename zien. In vergelijking met de buurlanden loopt Nederland anno 2009 redelijk in de pas, zeker waar het de totale omvang van de politie betreft. Nederland neemt met 1 agent per 297 inwoners een middenpositie in ten opzichte van enerzijds Belgi? (1 op 261) en Engeland & Wales (1 op 222), anderzijds Denemarken (1 op 379) en Nordrhein-Westfalen (1 op 406). Opvallend is wel dat de sterkte van de politie in Nederland veel nadrukkelijker onderwerp is van het publieke en politieke debat en van expliciete beleidsturing, waarbij (extra) sterkte nadrukkelijk is gekoppeld aan landelijke prioriteitstelling. Het onderzoek geeft geen uitsluitsel voor achterliggende verklaringen, maar biedt wel aanknopingspunten voor een aantal hypothesen waarvan toetsing nader onderzoek vergt. E?n ervan is dat van de Nederlandse politie meer verwacht wordt, met name in het kader van een integrale veiligheidsaanpak waarin met veel (lokale) partners wordt samengewerkt.
De reeks Politiewetenschap is een uitgave van het Onderzoeksprogramma Politie & Wetenschap, een zelfstandig onderdeel van de Politieacademie. Politie & Wetenschap beoogt een stimulans te geven aan zowel de (weten schap -
pelijke) kennisontwikkeling op het gebied van politie en veiligheid als de daadwerkelijke benutting daarvan in
praktijk, beleid en opleiding. Publicaties in de reeks Politiewetenschap betreffen in het algemeen studies met een
meer theoretisch, verkennend of beschouwend karakter.
Hebben we genoeg politie? En hoe dient de beschikbare politiesterkte te worden verdeeld over taken en gebieden? Deze vragen staan van oudsher aan de basis van het nationale politiebeleid. Daarbij is het steeds zoeken naar een goede afstemming met de veranderende vraag naar politiezorg en de opgaven waarvoor de politie wordt gesteld. In een bijzonder tweeluik, bestaande uit een nationaal en een internationaal deel, wordt de sterkteontwikkeling van de Nederlandse politie in de afgelopen vijftien jaar in beeld gebracht. Deze wordt enerzijds afgezet tegen de ontwikkeling in een viertal buurlanden en anderzijds tegen nationale beleids - investeringen en de daarmee verbonden opbrengstverwachtingen. In dit internationale deel wordt de ontwikkeling van de politiesterkte in Nederland afgezet tegen die in een viertal buurlanden: Belgi?, Engeland & Wales, Denemarken en Nordrhein-Westfalen. Het onderzoek is min of meer een vervolg op een soortgelijk onderzoek uit 1994, reden waarom dat jaar als ijkpunt is genomen. Zowel toen als nu is met het oog op de vergelijkbaarheid het takenpakket van de Nederlandse politie als uitgangspunt gekozen. Het onderzoek laat zien dat de sterktegroei sinds begin jaren negentig verschilt van land tot land. Nederland laat met 40% wel de grootste sterktetoename zien. In vergelijking met de buurlanden loopt Nederland anno 2009 redelijk in de pas, zeker waar het de totale omvang van de politie betreft. Nederland neemt met 1 agent per 297 inwoners een middenpositie in ten opzichte van enerzijds Belgi? (1 op 261) en Engeland & Wales (1 op 222), anderzijds Denemarken (1 op 379) en Nordrhein-Westfalen (1 op 406). Opvallend is wel dat de sterkte van de politie in Nederland veel nadrukkelijker onderwerp is van het publieke en politieke debat en van expliciete beleidsturing, waarbij (extra) sterkte nadrukkelijk is gekoppeld aan landelijke prioriteitstelling. Het onderzoek geeft geen uitsluitsel voor achterliggende verklaringen, maar biedt wel aanknopingspunten voor een aantal hypothesen waarvan toetsing nader onderzoek vergt. E?n ervan is dat van de Nederlandse politie meer verwacht wordt, met name in het kader van een integrale veiligheidsaanpak waarin met veel (lokale) partners wordt samengewerkt.
