Yacintha is twintig jaar als ze (opnieuw) een depressie ontwikkelt. Wanneer ze vervolgens haar vader verliest aan suïcide, is dat het startsein voor een duik in een diep dal waar geen eind aan lijkt te komen. Tijdens deze periode beschrijft zij een jaar lang ? in dagboekvorm ? wat het voor haar betekent om (ernstig) depressief te zijn. Het is een boek over pijn, verdriet en rouw, pillen, therapieën en oneindig lijkende muren, maar ook over de kleine momentjes van vreugde en hoop. Geschreven zonder de pijnlijke onderwerpen weg te laten, maar mét een vleugje humor en een flinke dosis sarcasme. Een boek bedoeld voor alle 'mede-(anti)depressivo's', naasten, GGZ-medewerkers, docenten, kortom: voor iedereen die (indirect) met depressie te maken heeft.
