Het boerenleven en de veeartsenij boeien Katrien Vervaele al sinds haar prille jeugd, toen ze met regelmaat in Normandië op een boerderij verbleef om haar Frans bij te spijkeren. Jaren later zou ze haar toenmalige partner bijstaan in een veeartsenpraktijk in Luxemburg, maar ook nu nog maakt ze graag een praatje met de boeren en veehouders uit de buurt. Over hoe het vroeger ging en hoe de dingen allemaal veranderd zijn. Precies die verhalen hebben haar ertoe aangezet om twaalf veeartsen op rust op te zoeken die tussen pakweg 1950 en 1990 actief waren. Allen hadden de specialisatie ‘grote huisdieren’ en waren bevoorrechte getuigen van de snelle ontwikkelingen binnen het vak in de tweede helft van de vorige eeuw.
In de jaren ’50 begon men keizersnedes uit te voeren, wat een enorme impact zou hebben op de selectie van de rundveestapel. Later kwam een steeds uitgebreider gamma medicijnen op de markt. Hormonen werden toegediend. Boeren werden professioneler, namen niet langer hun toevlucht tot gespecialiseerde heiligen, probeerden steeds minder zelf dingen uit en riepen sneller de hulp van de veearts in. Maar ook de organisatie van de praktijk veranderde in die tijd ingrijpend: tas en fiets werden ingeruild voor een speciaal uitgeruste auto, semafoon en gsm deden hun intrede en hielden de echtgenotes niet langer aan de telefoon gekluisterd, de individuele praktijk maakte steeds meer plaats voor de associatie. Deze vétérinaires, paardemeesters en veeartsen vertellen honderduit, rijgen de anekdotes aan elkaar, nu eens schrijnend, dan weer onverwacht grappig.
In de jaren ’50 begon men keizersnedes uit te voeren, wat een enorme impact zou hebben op de selectie van de rundveestapel. Later kwam een steeds uitgebreider gamma medicijnen op de markt. Hormonen werden toegediend. Boeren werden professioneler, namen niet langer hun toevlucht tot gespecialiseerde heiligen, probeerden steeds minder zelf dingen uit en riepen sneller de hulp van de veearts in. Maar ook de organisatie van de praktijk veranderde in die tijd ingrijpend: tas en fiets werden ingeruild voor een speciaal uitgeruste auto, semafoon en gsm deden hun intrede en hielden de echtgenotes niet langer aan de telefoon gekluisterd, de individuele praktijk maakte steeds meer plaats voor de associatie. Deze vétérinaires, paardemeesters en veeartsen vertellen honderduit, rijgen de anekdotes aan elkaar, nu eens schrijnend, dan weer onverwacht grappig.
