In de middag van 12 mei 1940 wordt bij Doorn de eerste en enige Nederlandse militair wegens desertie veroordeeld en gefusilleerd: de 22-jarige sergeant Chris Meijer uit Dieren. Maar was er eigenlijk wel sprake van desertie? En heeft Meijer een fair proces gehad? De zaak blijft de gemoederen bezighouden. Als dertig jaar later de verantwoordelijke generaal Harberts in een televisie-interview aangeeft nog steeds vierkant achter het vonnis te staan, krijgt hij de woede van een grote groep oud-strijders over zich heen en ziet hij zich genoodzaakt naar Engeland te vluchten. Tot driemaal toe worden er Kamervragen gesteld over de gebeurtenissen rond sergeant Meijer; geen van de keren ziet de regering aanleiding tot nader onderzoek, laat staan tot eerherstel. Maar de onrust houdt aan. Meijers naam was kort na de oorlog heimelijk van het monument
voor gevallen strijders in Rheden gebikt, maar de Stichting Monument Sergeant Meijer zorgt ervoor dat zestig jaar na zijn dood bij zijn graf in Dieren een gedenksteen wordt onthuld. En ook in 2010 lijkt de zaak nog niet afgedaan als de SP aandringt aan op rehabilitatie. In Stuk terug - De aftocht van sergeant Meijer vervlecht Jan van Weeren menselijk drama en historische feiten tot een roman over het leven en de dood van een Gelderse jongen die de Grebbelinie moest verdedigen, terwijl zijn eigen dorp al door de vijand was bezet. Hoe zit het nu precies met deze eigenzinnige sergeant, en met die overijverige generaal die zijn manschappen ziet weglopen? Gaat het om recht of onrecht, om gelijk of
ongelijk, of om de tragische onontkoombaarheid van het bestaan?
voor gevallen strijders in Rheden gebikt, maar de Stichting Monument Sergeant Meijer zorgt ervoor dat zestig jaar na zijn dood bij zijn graf in Dieren een gedenksteen wordt onthuld. En ook in 2010 lijkt de zaak nog niet afgedaan als de SP aandringt aan op rehabilitatie. In Stuk terug - De aftocht van sergeant Meijer vervlecht Jan van Weeren menselijk drama en historische feiten tot een roman over het leven en de dood van een Gelderse jongen die de Grebbelinie moest verdedigen, terwijl zijn eigen dorp al door de vijand was bezet. Hoe zit het nu precies met deze eigenzinnige sergeant, en met die overijverige generaal die zijn manschappen ziet weglopen? Gaat het om recht of onrecht, om gelijk of
ongelijk, of om de tragische onontkoombaarheid van het bestaan?
