In dit boek vertelt Jan Wouter Broedelet, zoon van het kunstenaarsechtpaar André Broedelet en Hetty Henkes, over werk en familieleven in Nederlands-Indië en de nadagen van het koloniale tijdperk. Een verblijf in een Jappenkamp blijft hem niet bespaard en ook daar vertelt hij over. Zijn verhaal is geïllustreerd met niet eerder gepubliceerde tekeningen. Bij het lezen van Jan Wouters boek krijgt men echter zeker geen koloniale indruk. Eerder bewondering voor de warmte en het respect waarmee hij over de bevolking spreekt. Respect ook voor zijn werk als bankadministrateur in een gebied van duizenden vierkante kilometers, waar hij 'op tournee' gaat om leningen uit te geven en te controleren. Dat is niet gedreven door gewinzucht. Ja, het gaat om de uitgifte van leningen en om rente-inkomsten, maar de tarieven liggen heel wat lager dan die bij de woekerprijzen en slinkse praktijken van de lokale geldschieters. Een zeker idealisme om de bevolking op allerlei gebied te helpen en economisch 'vooruit te laten komen' is onmiskenbaar.
Het boek is interessant omdat het een volledig beeld geeft van het Volkscredietwezen, niet van buitenaf bekeken, maar gezien door de ogen van iemand die er dagelijks persoonlijk mee te maken heeft. Dat betekent vele overplaatsingen, waardoor we als het ware een reis door het toenmalige Nederlands-Indië maken. Korte filmbeelden zijn het meestal, soms bijna surrealistisch. Zoals wanneer de auteur in een verlaten gebied autopanne heeft. De chauffeur gaat met het kapotte wiel naar het dichtsbij gelegen dorp. Jan Wouter blijft alleen achter. Uit de bossages hoort en ziet hij gestalten dichterbij komen. Plotseling springen ze op de open wagen af en graaien alles weg wat ze te pakken kunnen krijgen en verdwijnen daarmee in de bomen. Het waren namelijk apen.
Het boek is interessant omdat het een volledig beeld geeft van het Volkscredietwezen, niet van buitenaf bekeken, maar gezien door de ogen van iemand die er dagelijks persoonlijk mee te maken heeft. Dat betekent vele overplaatsingen, waardoor we als het ware een reis door het toenmalige Nederlands-Indië maken. Korte filmbeelden zijn het meestal, soms bijna surrealistisch. Zoals wanneer de auteur in een verlaten gebied autopanne heeft. De chauffeur gaat met het kapotte wiel naar het dichtsbij gelegen dorp. Jan Wouter blijft alleen achter. Uit de bossages hoort en ziet hij gestalten dichterbij komen. Plotseling springen ze op de open wagen af en graaien alles weg wat ze te pakken kunnen krijgen en verdwijnen daarmee in de bomen. Het waren namelijk apen.
