Dit boek is het resultaat van een gedreven en nauwgezet onderzoek, dat de jonge historica Elisabeth Bruyneel in 2003-2004 ondernam in het kader van de voorbereiding van haar licentiaatsverhandeling over het gevangenisregime in de jaren kort na de Tweede Wereldoorlog.
Aan de hand van archieven van verschillende gevangenissen en interneringscentra, ambtelijke bronnen en vooral via brieven en dagboeken van gedetineerden weet ze een indringend beeld te schetsen van het gevangenisregime tijdens de eerste jaren van de repressieperiode. Aan de hand van honderden getuigenissen slaagt de auteur er in om op indringende wijze door te dringen tot de diepste gevoelens van angst, schaamte, rancune, onmacht en pijn van personen die van hun vrijheid werden beroofd. Bovendien reikt zij op die manier waardevolle informatie aan voor verder onderzoek.
Aan de hand van archieven van verschillende gevangenissen en interneringscentra, ambtelijke bronnen en vooral via brieven en dagboeken van gedetineerden weet ze een indringend beeld te schetsen van het gevangenisregime tijdens de eerste jaren van de repressieperiode. Aan de hand van honderden getuigenissen slaagt de auteur er in om op indringende wijze door te dringen tot de diepste gevoelens van angst, schaamte, rancune, onmacht en pijn van personen die van hun vrijheid werden beroofd. Bovendien reikt zij op die manier waardevolle informatie aan voor verder onderzoek.
