Een absolute mus
In dit boek geven 50 illustratoren hun visie over de 50 versies van het woord mus en 50 schrijvers schrijven daarbij hun reactie.
Een paar voorbeelden:
PRIMUS INTER PARIAS
Drank, voedsel, alles tegelijk
Ik voel me thuis waar ik ook kom
Ik heb geen geld, maar ik ben rijk:
Ik heb een bank! Die valt niet om!
Ivo de Wijs
ERASMUS
Waar die mussen steeds weer vandaan kwamen? Als je ’s morgens aan dek kwam om koffie te drinken en langzaam wakker wordend naar de grijze rivier en de al bruin en rood verkleurende wijngaarden te staren, zaten ze al opgewekt en afwachtend op bedauwde tafelbladen en dekstoelleuningen te wachten op eerste kruimels. En als we ergens aanlegden om op een middeleeuws dorpsplein voor te lezen of de lokale Spätlese te proeven, leken ze met ons het schip verlaten te hebben en daalden ze tsjilpend tussen ons neer. ‘We’ dat was een groepje dichters uit Zwitserland, Frankrijk, Duitsland en Nederland die op een witte raderboot een week lang de Rijn afvoeren. Iemand had bedacht dat wij uit Bazel Erasmus symbolisch moesten terugbrengen naar Rotterdam en onderweg met poëzie bijdragen aan de verlichting en verbroedering der Rijnvolkeren. Het is al lang geleden. Als ik de beelden nu als een schokkerig filmpje in mijn hoofd afdraai, zie ik met schrik en ontroering Hans Faverey aan de reling staan en Cees Buddingh’ en Bert Schierbeek lachend in de zon zitten. Die rivier stroomde maar en wij hadden het eeuwige leven. Over Erasmus hadden we het weinig. Waren het eigenlijk steeds dezelfde mussen? Hoorden ze bij de grote humanist? Iemand zei: ‘Nu weten we wat hij altijd in die mouwen had.’
Willem van Toorn
In dit boek geven 50 illustratoren hun visie over de 50 versies van het woord mus en 50 schrijvers schrijven daarbij hun reactie.
Een paar voorbeelden:
PRIMUS INTER PARIAS
Drank, voedsel, alles tegelijk
Ik voel me thuis waar ik ook kom
Ik heb geen geld, maar ik ben rijk:
Ik heb een bank! Die valt niet om!
Ivo de Wijs
ERASMUS
Waar die mussen steeds weer vandaan kwamen? Als je ’s morgens aan dek kwam om koffie te drinken en langzaam wakker wordend naar de grijze rivier en de al bruin en rood verkleurende wijngaarden te staren, zaten ze al opgewekt en afwachtend op bedauwde tafelbladen en dekstoelleuningen te wachten op eerste kruimels. En als we ergens aanlegden om op een middeleeuws dorpsplein voor te lezen of de lokale Spätlese te proeven, leken ze met ons het schip verlaten te hebben en daalden ze tsjilpend tussen ons neer. ‘We’ dat was een groepje dichters uit Zwitserland, Frankrijk, Duitsland en Nederland die op een witte raderboot een week lang de Rijn afvoeren. Iemand had bedacht dat wij uit Bazel Erasmus symbolisch moesten terugbrengen naar Rotterdam en onderweg met poëzie bijdragen aan de verlichting en verbroedering der Rijnvolkeren. Het is al lang geleden. Als ik de beelden nu als een schokkerig filmpje in mijn hoofd afdraai, zie ik met schrik en ontroering Hans Faverey aan de reling staan en Cees Buddingh’ en Bert Schierbeek lachend in de zon zitten. Die rivier stroomde maar en wij hadden het eeuwige leven. Over Erasmus hadden we het weinig. Waren het eigenlijk steeds dezelfde mussen? Hoorden ze bij de grote humanist? Iemand zei: ‘Nu weten we wat hij altijd in die mouwen had.’
Willem van Toorn
