Ierland, 1840. In een gure winterstorm jaagt een vrouw haar paard en wagen over de modderige weg langs de rivier. Haar zoontje houdt haar stevig vast. Dan, in een onbewaakt ogenblik, struikelt het paard het wagentje kantelt en valt bovenop het kind. De vrouw wordt door de woedende wind steeds verder het water ingeduwd, de kolkende stroming in. Door dit trieste ongeluk verliest de Ierse Grace O'Malley als jong meisje haar moeder. Haar broer raakt voor het leven gehandicapt. Zo goed als ze kan neemt het meisje haar moeders rol in het arbeidersgezin over. Aan dit leven komt echter snel een einde als de Engelse landheer Donelly haar bij een dorpsfeest opmerkt. Hij raakt in de ban van Grace's schoonheid en vraagt haar ten huwelijk. Zo wordt de man van wie Grace's familie grond pacht, ook de echtgenoot van het meisje. Maar de tragiek die aan het begin van Grace's leven stond, lijkt niet meer van haar te wijken. Haar nieuwe thuis is alles behalve veilig en geborgen. Ook haar 'eigen mensen' op het platteland komen steeds meer in moeilijkheden. Jaar na jaar mislukken de aardappeloogsten en honderden mensen, waaronder haar eigen familieleden, dreigen van de honger te sterven. Verzet tegen Donelly wordt hardhandig neergeslagen. Wanneer Grace, buiten haar man om, uit eigen voorraad eten verstrekt aan de arbeiders krijgt ze zijn woede in volle hevigheid over zich heen. Dan neemt Grace een moedig besluit dat haar leven voorgoed verandert. Op een aangrijpende manier beschrijft Ann Moore het plattelandsleven tijdens de Ierse Hongersnoden. De kwalijke rol die de Engelsen daarin speelden, verbloemt ze niet. In een stijl waarin de Ierse taal als het ware meeresoneert, voert ze de lezer de pijnlijke geschiedenis van een onderdrukt volk binnen. Tegelijk laat ze zien hoe groot de kracht van hoop, geloof en liefde is.
