Je hoort het steeds vaker: puber pleegt zelfmoord ten gevolge van pesten. Je schrikt, je wordt boos, je vraagt je af hoe het mogelijk is dat niemand iets in de gaten had. Toch, als je goed nadenkt, weet je dat iemand iets opgemerkt moet hebben: een leraar, een studiebegeleider, een vertrouwenspersoon. Maar die geven nooit thuis, die verdoezelen hun verantwoordelijkheid met verbijsterde gezichten en bijna poëtische teksten vol medeleven voor de nabestaanden.
Ik ben een nabestaande, ik ben de moeder van een kind dat werd dood gepest. Ik weet sinds die dag hoe de hel eruitziet en ik heb besloten om een paar mensen dezelfde ervaring te gunnen.
